een vat vol verassingen

 Eind 2021 werd mijn vader getroffen door een herseninfarct. Het bleek de tweede al te zijn geweest. Door ontstoken oogzenuwen was hij al een tijdje zeer slechtziend. Het herseninfarct voegde daar nog eens vrijwel doof aan toe. Tot dat moment had ik al een aantal jaren geen contact meer met hem. Daar lag meer dan één reden aan ten grondslag. Misschien dat ik ergens onderweg in dit blog er nog eens aan toekom daar meer over te vertellen. Vooralsnog zal het hier gaan over alles wat ik, en met mijn zusters en broers, sindsdien over hem, van hem, door hem, ja en zelfs met hem te weten ben gekomen of heb gevonden.

Eind jaren '70 heeft mijn vader een eigen huis gebouwd. Een groot huis. Eigenlijk wel een heel groot huis. Nadat hij begin 2022 behoorlijk hulpeloos weer thuis werd geïnstalleerd zijn we als kinderen met elkaar gaan overleggen hoe we hem redelijk gerieflijk nog in zijn eigen huis kunnen laten leven. In ieder geval tot zijn CIZ indicatie dusdanig zou zijn dat hij in een verpleeghuis kon worden opgenomen. 

Nou is gerieflijk een behoorlijk subjectief begrip. Althans daar kwamen we al snel achter. Al gauw bleek dat Pa sinds het betrekken van zijn zelf gebouwde huis met een aantal zaken gestopt was. Een daarvan was het afmaken en afbouwen van datzelfde huis. Gevolg, vochtoverlast, niet werkende afvoeren, inpandig lekkende goot, voorraadkast zonder afscheiding in de toilet, geen verlichting of afgemaakte elektra in de kelder/garage, vastzittende trekveer in centraaldoos, een niet afgehangen deur in de sponning gedrukt slechts tegengehouden door er een doos tegen aan te schuiven, en zo kan ik nog wel even verder gaan. Een ander fundamenteel iets was het niet meer weggooien van afval. Schijnbaar was alles nog nuttig, en als dat niet voor het nu gold dan misschien wel voor in de toekomst. En omdat Pa in een heel groot huis woonde was er ruimte genoeg om niets meer te hoeven weggooien. Er was altijd wel ergens ruimte om "iets" weg te leggen of op te stapelen. En als er niet meer netjes gestapeld kon worden dan maar niet netjes.  Daar kwamen we begin 2022 dus al snel achter. "Waarom niet eerder? " hoor ik je vragen, of in de woorden van mijn zwager uit Nieuw Zeeland die voor het eerst eens kwam kijken bij het opruimen :"hoe hebben jullie het zover kunnen laten komen?" Die kende zijn schoonvader na bijna 50 jaar dus nog niet. Pa is eigenwijs, egocentrisch en, blijkt nu steeds meer, pathologisch bewaarder. Hij duldde geen bemoeienis met zijn manier van leven.  

Aangezien zijn mobiliteit, gehoor en ook gezichtsvermogen in de loop van 2022 steeds stapsgewijs achteruit gingen werd, in overleg met hem, besloten de kelder/garage maar eens te gaan opruimen. Pa vierde zijn 90'ste verjaardag midden in Coronatijd, toch was eind mei in de tuin een feestje georganiseerd. Kinderen en kleinkinderen waren aanwezig. En daar waren een paar ondernemende en onderzoekende kleinkinderen bij. Casper en Hayo hadden besloten de kelder eens aan een onderzoek te onderwerpen.  Het werd eigenlijk een soort van spelonkentocht. Gewapend met zaklantaarns en telefoon was het een kruip-door-sluip-door tocht. Een kelder van 15x20 meter vol spullen. Slecht kleine schuifelpaadjes waren beschikbaar om van het ene deel van de kelder naar het andere deel te komen. Vrij kort daarna begaf een vriezer in de provisieruimte in diezelfde kelder het. Of misschien ook wel ervoor, want toen Marianne een wat onbestemde lucht begon te ruiken en boodschappen wilde wegzetten ontdekte ze de drab van ontdooide etenswaren op de grond van diezelfde provisieruimte. Kilo's aan ontdooide hert en kip, tientallen pakken koffie zwemmend in ontdooid vocht, enfin heel vies. Voldoende aanleiding dus om Pa ervan te overtuigen dat het tijd werd voor leegruimen en opruimen. 

In juli kwam de eerste 10 m3 gesloten container. Het was de bedoeling die vanuit de kelder/garage te vullen met alle zaken die niet meer nuttig bleken of weg mochten. Het plan was heel veel te scheiden. Alles van metaal buiten de deur zetten zodat een ijzerboer die kon ophalen. Papier en karton apart, zodat dat naar de kartonbak kon. Alles wat misschien nog nuttig of gewenst kon zijn apart houden en door kinderen of kleinkinderen laten ophalen. Wij hadden op dat moment nog geen idee hoe anders het zou gaan. Al heel snel kwamen we dus tegen dat hij in al die tijd dat hij daar woonde nog nooit een doos of een lege fles had weggegooid. We zijn momenteel de 5e container aan het vullen. De kelder is nog lang niet leeg maar de omstandigheden al wel veranderd. Begin oktober was het namelijk zover. Pa verhuisde naar Meerleven, een verpleeghuis voor hulpbehoevenden met een indicatie VV6, d.w.z. noodzaak voor intensieve zorg en verpleging. Wij konden ook in de woonkamer en slaapkamers aan de gang.

En door alles wat ik daar tegen kwam besefte ik mij hoe bijzonder dit project begon te worden. Het idee om bij te houden wat ik zo al tegenkwam was geboren. Vandaar, een blog. Jammer dat we al een tijdje bezig zijn, maar gaandeweg komen vast de dingen nog wel langs die al geweest zijn.