goh wie zou toch die kwijtgeraakte foto's hebben?

In de kelder kwamen we archiefkastjes tegen met foto's, dingetjes, briefjes, tijdschriften, enz.  De foto's waren meestal dubbele, in veelvoud, door vocht aangetast, maar soms ook een enkele onbekende. Het had dus zin om ze allemaal na te lopen. En zo kwam ik ook een briefje tegen, met in dezelfde envelop een klein mapje met negatieven. Het briefje stat hiernaast, maar voor de duidelijkheid toch even de strekking van tekst :

"Rob, verschillende foto's van de MT-54 zijn zoek. Wil jij even kijken of ze tussen jouw voorraad zitten. Groeten Ernst." Ernst is zijn neef. Ze hebben samen een cursus fotografie gedaan en meegedaan aan een fotowedstrijd in Amsterdam. Voor mijn vader is fotografie altijd een hobby gebleven, vooral gericht op de techniek en niet zozeer op het creatieve ervan. Voor Ernst zat dat net een beetje anders. Ernst maakte er zijn beroep van. Niet dat hij een fotograaf werd met winkel, pasfoto's, klanten, of zo. Nee niet zo'n fotograaf. Ernst heeft ongeveer zijn hele werkende leven voor de VARA gewerkt. En dus vele studio-opnames gemaakt, foto's voor de VARA gids, covers voor boeken, reportagefoto's, kortom een allround fotograaf die ook nog eens vele nationale en internationale beroemdheden voor zijn lens heeft gehad. Die Ernst heeft ook zijn hele werkende leven een archief bijgehouden van al de foto's die hij gemaakt heeft. 

Alle foto's, behalve een paar dus. Want wat zat er in het mapje bij dit briefje? "Rob, Arthur heeft mijn neg. ter leen, als hij ze klaar heeft brengt hij ze aan je, zodat je er een keus uit kunt maken om zelf te drukken. 

Mogelijk kun je de neg. even bij me thuis aanreiken als je van je werk komt of zo. Zie met belangstelling dan je zending tegemoet. Alvast bedankt! Ernst".

Mij zal het niet verbazen als ik meer van dit soort zaken zal aantreffen. Mijn vader gooide niks weg, bewaarde alles, ook al was het niet zijn eigendom. Zelfs de briefjes die hem vroegen dat soort zaken terug te sturen bewaarde hij. Ernst en hij waren ongeveer even oud, woonden in de zelfde straat (Brinkstraat - Amsterdam) en deelden veel interesses. Fotograferen was daar maar één van. Ernst zal in die tijd vast wel meer dan een vermoeden hebben gehad waar die negatieven gebleven waren.  Hij is helaas in 2004 overleden. Ik kan zijn archief niet meer aanvullen.

Tattooface Piet

Eerst noemden wij hem alleen maar Tattooface. Maar na te nodige ontmoetingen en werkuurtjes met hem blijkt hij Piet te heten. Piet kwam regelmatig even langs om te kijken of er nog oud ijzer ligt. Op de fiets. Pas veel later kwam ik erachter dat Piet geen rijbewijs of auto heeft, en dus alles op de fiets moet doen. Piet komt nogal luguber over. Een groot deel van zijn gezicht is bedekt met tattoo's, hij spreekt binnensmonds en onduidelijk en gedraagt zich schichtig. Van de zomer was dat reden genoeg voor de overbuurvrouwen om ons te waarschuwen voor louche figuren die de containers afstruinden en over het terrein liepen. 

In de begin maanden van het opruimen zetten wij alle stukken metaal buiten de deur, zodat elke oud-ijzerboer die kon ophalen. Piet nam dan een "maatje" in de arm die met een aanhanger langs kwam en de boel ophaalt. Het bleek echter dat dat "maatje" alle vangst voor zichzelf hield en Piet dus voor niks de boel regelde. Daarom vroeg hij al eens op wij niet het kleine metaal binnen konden bewaren. "Dan bleef het droog". Maar wat hij bedoelde was natuurlijk dat hij die oogst dan zelf kon verpatsen. 

Enfin, voldoende redenen om eens met Piet in gesprek te gaan. Na een paar keer met elkaar gesproken te hebben vertrouwde Piet mij eindelijk zijn telefoonnummer toe. Voor mij handig om hem te kunnen inlichten wanneer er weer het nodige in de weg lag dat hij misschien wel goed kon gebruiken. Er groeide een beetje een werkrelatie tussen ons. Piet gaf aan ook graag alles mee te nemen waar een stekker aan zat.  Nieuwe nog in de verpakking zittende dingetjes die wij zouden weggooien of weggeven kon hij goed verkopen op de Zwarte Markt in Beverwijk. Later begreep ik dat hij ook veel spullen doorgaf aan mensen die voor Ghana spullen inzamelden. Al gauw belde Piet mij regelmatig om te vragen wanneer ik weer in Bennebroek zou zijn. Hij wilde graag helpen, ook om te voorkomen dat hij achteraf nuttige spullen uit de container zou moeten vissen. 

Intussen blijkt Piet bijzonder hulpvaardig, een harde werker en meestal zijn afspraken na te komen. Een paar keer kwam hij niet als hij toe gezegd had wel te komen. Een vaag verhaal kwam dan over virus in zijn bloed en ziekenhuis. Geen idee wat ik daar mee moest, hoe te interpreteren, enz. Natuurlijk had Piet ondertussen zijn ogen goed de kost gegeven en vele interessante waren gezien. Sommige dingen krijg hij, voor andere kisten of ruimtes gaf ik aan dat we dat eerst moesten uitzoeken. Na overleg met mijn vader kon ik hem wel de caravan, de aanhanger met hok, en de verschillende frames in de zijtuin beloven. Dat aanhangertje kwam goed uit, ook om allerlei spullen in op te slaan die bij ons in de weg stonden en die hij nog niet kon wegbrengen. 

Piet had al eens laten vallen dat hij bij de "motorclub" had gezeten maar daar afscheid van had genomen. "Gezeten" dat woord was ook wel eens gevallen. Ook had hij al eens gezegd geen uitkering (meer) te hebben  en daarom zo graag die spullen naar de oud-ijzerboer bracht. Afgelopen week vertelde hij uit zichzelf dat hij bijna de helft van zijn leven "had gezeten". Vijftig is Piet. "Hoelang gezeten Piet"?  "Twintig jaar". Iemand had iets naars met zijn vriendin gedaan. Op mijn opmerking dat ik hem dus niet boos moest maken antwoordde Piet dat dat niet meer zo was. Therapie enzo . En een nieuwe vriendin die hem op het rechte pad hield. 

Piet vulde zijn fietstassen met klein metaal, schroeven, koperwerk., spijkers, enz. Op zijn rek voorop bonden we een krat met kabels. Om half 2 fietste Piet weg, de oud-ijzerboer sluit om 3 uur volgens hem en hij had wel bijna twee uur nodig om daar heen te fietsen. Ik meldde toch al dat Piet een harde werker is. 

myford

 Verborgen onder stapels lege sigarenkistjes vinden we grote zware doos. 

Myford staat op de doos, maar bij mijn vader weet je nooit of wat op de doos staat er ook daadwerkelijk in zit. Boven in de doos wel een soort van manual waarop ook de naam Myford staat, met een type aanduiding. Google levert al gauw op dat dit een ouwerwetse draaibank betreft, zestiger/zeventiger jaren, maar niet meer actief. Wel blijkt er een hele community te zijn die gek is van Myford. Ook stuit ik op een website die professioneel probeert over te komen maar op mij de indruk wekt van een uit de hand gelopen hobby. www.myfordsolutions.nl blijkt zich al vele jaren gespecialiseerd te hebben in het renoveren, opknappen, opkopen en natuurlijk verkopen van deze draaibankjes voor de modelbouw. Myford blijkt bijna de Rolls Royce onder de draaibanken. 

Enfin, ik stuur een fotootje van de doos naar de contactpersoon en per kerende mail krijg ik antwoord. Of ik wat foto's van de inhoud kan maken. Frans, de eigenaar van Myfordsolutions kan zich namelijk niet voorstellen dat er ergens in Nederland zomaar een nieuwe draaibank opduikt. 

Een week later doe ik dat dan ook, en nu duurt het bijna net zo lang voordat Frans me belt. Ik vvertle hem dat zo op het eerste gezicht het wel een gebruikte unit betreft, ik zie namelijk wat sporen op geoliede delen. "Maakt niet uit", zegt Frans, "wat wil je ervoor hebben, en wanneer mag ik die komen ophalen?" Na nog wat heen en weer gezoek betreffend een elektromotor zijn we er snel uit. Maar omdat Frans al 73 is, in het zuidelijkste puntje van Nederland woont én met wat gezondheidsissues zit vraagt hij zijn zoon de doos op te halen. Zoon Sebastiaan woont ergens in de buurt van Schoonhoven en zal met de kerst sowieso naar Limburg komen. 

Nog dezelfde avond komt Sebastiaan langs. Hij krijgt in Hoofddorp een kopje koffie, we keuvelen heel gemoedelijk over van alles en nog wat (muziekles, zijn werk, verbouwing, enz) en rijden dan achter elkaar naar Bennebroek. Sebastiaan kijkt daar zijn ogen uit. "Als je dit omschreven had van te voren, had ik je niet geloofd", zegt ie. Voorzichtig proberen we de door met inhoud op te pakken. Jammer, de bodem lijkt verrot, dus pakken we de individuele onderdelen maar uit de doos en leggen die in de auto. Het belangrijkste onderdeel, lijkt mij toe, de doos, gaat heel voorzichtig mee. Vader Frans had nog nooit een verpakking van een nieuwe machine gezien. En als klap op de vuurpijl blijkt de machine zelf ook nog een nieuw, nog nooit in bedrijf geweest, onbeschadigde verf. Vader Frans gaat een hele fijne kerst tegemoet. 

wat ik zoal tegenkom (4)

 

30 jeu de boule ballen verdeelt over enkele setjes en complete spel-sets

een kist vol met bedrijfstelefoon centrale

4 identieke vergrotingsapparaten voor het maken van kleuren foto's

ik heb ze niet geteld, maar hoeveel velgen en andere fietsonderdelen wil je bewaren?

een hele stapel koffer-inserts voor gereedschap

in soorten en maten

rekenlinialen

duizenden uitgeknipte puzzeltjes, zgn
breinbrekers. sommige ingevuld, de 
meeste niet.

dia's (1)

 Op verscheiden plaatsen vinden we magazijnen met dia's. Dat is op zich niet een verassing, Pa was heel lang helemaal into dia's. In Hoorn werden er nog wel eens dia-avonden gehouden. Blijkbaar heeft hij nog tot recent dia's gemaakt. Dat is wel een verassing. Maar aan de andere kant, overal waar hij heen ging had hij een camera of cameraatje bij zich, maar nog nooit heeft hij foto's laten zien, laat staan gedeeld. 

Dia's dus. En natuurlijk is de periode voordat wij allemaal uit huis gingen het interessants. Want daar bestaan nagenoeg geen foto's van, scannen en digitaliseren van de dia's zou dat mooi veranderen. Maar een eerste inschatting leert dat het er wel eens tussen de 20.000 en 25.000 kunnen zijn. Een geautomatiseerde huur scanner gaat volgens de verhuurder niet lukken want ouwerwetse glas-dia's en die goedkope dubbele plastic dia's lopen in zijn machine vast. Pa had zelf al verschillende pogingen ondernomen om dia's te scannen, bleek uit zijn ook niet onaanzienlijke verzameling USB-sticks en micro-SD kaartjes. 

Maar alles zonder structuur, geen duidelijke aanwijzingen of enige systematisch aangelegde folderstructuur. Op veel dia's schreef hij dan goddank vaak wel een datum, maar daarbij alleen nog met welk toestel en onder welke condities hij had gefotografeerd. Het is duidelijk dat hij geen oog of interesse had voor compositie, maar dat vooral de techniek hem interesseerde. 

De magazijnen waarin hij de dia's bewaard zijn wat krakkemikkig. Gelukkig zijn er die een kartonnen hoes hebben waardoor de rails met dia's er niet uitglijden. Niet allemaal dus. Bij de tweede lading van 5 magazijnen is er één bij die dat niet heeft. Ik kon zo gauw geen andere oplossing vinden en dacht dat het magazijn wel dicht zou blijven zitten. Jammer. 

Ik vond dia's terug tot onder aan de trap in het trapgat. Dat wordt thuis een extra puzzel om de betreffende dia's goed op volgorde en/of datum te krijgen. 

Ondertussen heb ik al een kleine 3.000 dia's gescanned en op een gedeelde Google Foto drive gezet. 

wat ik zoal tegenkom (3)

 

Tientallen doosjes met patroonhulzen.
De meeste weer keurig in terug gestopt in het plastic houdertje,
in het doosje, in het omdoosje, op de stapel.

Hij is zich er heel goed van bewust als iets stuk is.
Maar in plaats van weggooien komt er dan een
briefje op, en wordt het weggelegd. 

Ook als iets het niet meer doet maar misschien wel 
een andere onverwachte functie heeft,
één die hij ook niet gebruikt trouwens.

Eén van de weinige mogelijke collectors items.
Deze kan ik mij nog uit de zeventiger jaren uit Hoorn herinneren.

Toeval? Aan de vooravond van de WK 2022 kwartfinale tegen
Argentinië duiken deze voetbalplaatjesalbums op. 

Drie identieke tuners, boven op elkaar gestapeld.
Alleen de middelste werkt. 

Een hele doos vol met allerlei kleuren ecoline.
in glazen potjes en natuurlijk de navullingen. 

Een heel krat vol met lege verpakkingen van gemalen koffie.
??????

En in de doos ernaast een vieze laadlade
van een wasmachine. Gebruikt en
waarschijnlijk stuk.

misplaatste grap

Toen Cheryl de provisieruimte onder handen nam stuitte ze ook op een stapel kistjes. Wijnkistjes. Overduidelijk kerstgeschenken want Pa zou zelf nooit meer uitgeven aan een fles wijn dan nodig voor de flessen op het onderste schap van de ALDI of Lidl. Eén kistje, bovenop, het deksel was al duidelijk opengemaakt en los, trok haar aandacht. Er zat bovenstaand handgeschreven briefje in. Misschien grappig bedoeld in heel veel omstandigheden. Maar geschreven door iemand die het niet in zijn hoofd zou halen te delen, zelfs niet met zijn kinderen, zelfs niet dingen waarvan hij er zelf hopeloos veel van had achterover gedrukt en zelf nooit zou gebruiken. En ook nog eens geschreven door iemand die "spijt betuigde" dat zijn kinderen nou zoveel rotzooi van hem moesten opruimen nu hij in een verpleeghuis zit. Nee, na maanden rotzooi ruimen, containers vullen en nog niet halfweegs te zijn, na hem nog nooit een bedankje te hebben horen zeggen voor alle moeite die zijn kinderen voor hem deden, nee, lachen kan ik niet om zijn grap. Maar goed dat er ook nog wel wat andere goede wijnen wachten om te verdelen. Naast de ontelbaar vele overal verspreide rotzooi wijnen.