een dagje met velen

Zaterdag 7 januari was weer zo'n dag dat we met een heel stel aan de slag gingen., Eerste zaterdag van de maand, dus papier aan de weg. En dat kwam goed uit want in de voorgaande weken hadden we alle oud-papier en karton at we tegenkwamen in de hal en op de overloop verzameld. En dat begon een beetje in de weg te staan. Gelukkig leerde de ervaring dat de papierwagen pas rond lunchtijd de van Doornincklaan aan deed, dus we hadden de tijd. En die hadden we dan ook wel nodig. Na een behoorlijke gezamenlijke inspanning was dit het resultaat.  

Maar zelfs na de lunchtijd was er nog altijd geen papierwagen langs geweest. Wel ineens een personenauto met een aanhanger die kleine plukjes oud papier op haalde. Maar voor onze "muur" was geen ruimte meer. Wel werd mee gedeeld dat er een vrachtwagen stuk was, ze het met slechts eentje moesten doen, maar wees niet bezorgd, hij komt echt wel. En, gelukkig, tweede helft van de middag was al het papier weg.

De container had met oud-en nieuw niet van vuurwerk te duchten gehad. Wel leek het erop of er geprobeerd was met een hefboompje de hele zaak naar beneden te laten glijden. 
Gelukkig is zelfs een lege container te zwaar om dat te laten gebeuren. Maar stel je eens voor. Dwars door de garage deuren heen.

 Eerder die week waren Marianne en Jolanda nuttig bezig geweest in de woonkamer. Veel ruimte gecreëerd en zelfs een poging gedaan melig schoon te maken. 

 

 Ondertussen groeit de verzameling "nuttig en/of bruikbaar" gestaag. Jammer dat toch niet iedereen een poging doet er eens doorheen te gaan om de stapels wat te verminderen. En toch grijp je dan ook wel een s mis. Ik was zelf bezig geweest om Delta te overtuigen dat het afgeleverde installatiepakket voor glasvezel internet niet besteed was, zelfs niet besteld volgens Pa. Toen ik eindelijk iemand aan de telefoon had gekregen moest ik even een e-mailadres opschrijven. Geen pen of potlood te vinden natuurlijk. Ondanks dat die er toch echt moesten zijn. 

Het opruimen/leeghalen van Pa's slaapkamer met zoldertje gaat gestaag door. De berg met zooi van de zolder is nagenoeg weg, zijn nachtkastje is opgeruimd en er is een begin gemaakt met het opruimen van zijn kledingkasten. Bergen met nieuwe sokken (150 volgens Marianne), verpakte overhemden, nieuwe jassen, nieuwe ongebruikte schoenen (beschimmelde ertussen ook nog). Ook vinden we natuurlijk dingen die kinderen van hun nog niet overleden vader echt niet moeten vinden. En een pakje condooms is dan niet eens zo confronterend. Daar waar ik eerder een pak met seksboekjes had gevonden in zijn werkkamer, onbeduimeld, kwam nu van het zoldertje een plastic tasje met schunniger exemplaren. Wel uit een kast weliswaar waar hij al jaren niet bij heeft gekund. En bij dat tasje ook een boekje dat de vrouwelijke seksuele anatomie behandeld. In het Engels. Hoe hij daar nou weer aan kwam. 

Enfin, verrast als ik was gooi ik dat boekje naar beneden, waar Marianne aan het opruimen was. "Kijk nou eens wat ik vind". Zus slaat het boekje op en en vind daarin geschoven zogenaamde dick-pic's. Zwart/wit, typisch zelf afgedrukt. En misschien mag die d ook nog wel uit het laatste woord van de vorige zin. Tegenwoordig schijnt dick-pic's versturen een dingetje te zijn. Directeuren van voetbalclubs, bandleiders, artiesten, van veel BNérs wordt ineens bekend dat ze dit doen. Een dick-pic maken is tegenwoordig makkelijk. Vóór 1990 (neem ik aan) was dat toch een stuk ingewikkelder. En dan ook nog zelf afdrukken, want naar de HEMA brengen was misschien wat te confronterend. Maar versturen?   
Mannen die dat doen schijnen te denken dat het een macho indruk maakt op een vrouw, of dat het opwindend is om die anoniem en een openbare ruimte te delen, of wat ook de beweegreden mag zijn. Versturen, ik kan me niet voorstellen dat mijn vader dat gedaan zou hebben, en dan aan wie? Gaandeweg blijkt dat zijn seksleven toch wel een stuk ingewikkelder was dan wij altijd hebben kunnen denken. Getuige in ieder geval de briefjes, appjes, SMS'jes en andere signalen die nu naar boven komen. Maar dick-picc's!!! 

Gelukkig is er nog genoeg drank om de slechte smaak uit mijn mond, die bij de gedachte aan bovenstaande toch steeds weer opkomt, weg te spoelen..