Stijneke, het verhaal is nog steeds niet uit

 Maar in 1997 was het verhaal nog niet uit. Hoelang ze elkaar na de vakanties in 1997 even niet gezien hebben vertelt het verhaal niet. Mijn vader zwijgt daarover, Stijneke kan het zich niet helemaal goed meer herinneren. Voor haar voelt het nu alsof er eigenlijk geen tijd meer tussen hun tweede kans en hun derde kans heeft gezeten. En misschien is dat ook wel zo. Stijneke kon/kan niet zonder hem, voor Pa is het een uitkomst dat hij toch nog ergens warmte op kon doen. 

Ik heb zelf wel de periode van twijfel en beslissen intensief meegemaakt. Dat speelde tussen 1996 en 1997 dus. Wij waren net terug in Nederland, mijn werk bracht golfen met zich mee. Voor Pa een prima gelegenheid lange golfuitstapjes met mij te maken en over zijn affaire en twijfels te praten. Later, veel later pas, begreep ik van één van mijn zussen dat hij dat ook met haar deed, en dat ik hem op het hart had gedrukt dat juist niet te doen. En dat terwijl ik hem voortdurend probeerde gerust te stellen dat wat hij ook ging doen, hij volgens mij niemand van zijn kinderen zou kwijt raken. 

Enfin, na 2000 raakte mijn contact met mijn ouders op een zeer laag pitje. Zeg maar gerust dat ik jaren lang geen contact meer met ze gehad heb. Dus is het voor mij een beetje afgaan op de verhalen en verklaringen die ik naderhand heb opgetekend. Wel is duidelijk dat Pa tot op hoge leeftijd zijn schietsport is blijven beoefenen. En schieten was voor hem dan ook meteen de uitvlucht, het excuus, om in Amsterdam langs te gaan. Zelfs weekend tripjes met Stijneke lagen daarin opgesloten. Al dan niet echte of verzonnen schietcompetities op de Veluwe, met hotelovernachtingen. Bezoekjes aan gezamenlijke vrienden, familie van Stijneke, etentjes en bijzondere vieringen rondom Stijneke. Aldus bleef de relatie/verhouding voortduren. 

Ondertussen ging het met mijn moeder steeds slechter. Waandenkbeelden, politie bellen, onveilig voelen, in nachtgoed de straat op, dat soort dingen. Dementie. Eind 2016 werd ze opgenomen in een tehuis vlakbij. En nog geen 2 weken later stond Stijneke met rolkoffer op de stoep. Volgens haar was ze bijna elk weekend wel in Bennebroek, bracht ze Pa lopend op weg naar het tehuis en haalde ze hem ook weer halverwege op na een bezoek aan Ma. 

Na Pa zijn herseninfarct, december 2021, was ze steeds vaker bij hem. En ging ze zich met alles bemoeien. Met de medicatie, het eten, de zorg, zijn contacten. Daar hebben we in aanloop naar zijn eigen opname in een verzorgingshuis toch zo nu en dan stokjes voor moeten steken. Soms waren er periodes waarin Stijneke verongelijkt een tijdje niet kwam. Maar dan belden ze elkaar zeker één keer per dag. En nog steeds trouwens nu hij al een tijdje in het verzorgingstehuis zit. Elke dag bellen ze elkaar. Om de puzzel door te nemen, elkaar verwijten te maken, te vertellen hoe het anders had kunnen zijn, enzovoort. Tijdens het leeghalen van het huis stuitte ik op een kistje met alle brieven, kaartjes en kleine kadootjes die Pa heeft gekregen van Stijneke door de jaren heen. "Breng ze maar naar Stijneke", was de opdracht. Stijneke vertelde mij dat ze het er al een hele tijd met elkaar over gehad hadden. Al die herinneringen. En dat ze zeer zeer teleurgesteld was dat HIJ die niet wilde hebben, sterker nog, dat HIJ daar geen enkele interesse voor toonde naar ons toe. Toen ik Pa meedeelde dat ik het kistje naar Stijneke had gebracht vertelde hij me dat ze dat al had gezegd, en dat ze daar heel boos om was. Nee Pa, ze was daar niet heel boos over, ze was teleurgesteld. Teleurgesteld in jou. Dat je na zoveel jaren niet eens het gevoel kan oproepen dat je misschien toch iets om haar gegeven hebt.  En toen wij diezelfde dag met elkaar bespraken wat te doen met de opbrengst van je huis, wat aan wie te schenken, en één van ons opperde ook Stijneke iets te geven, kwam daar een zeer resoluut NEE. Ze kon misschien een horloge van je krijgen. Alsof zij dat nu nog zou kunnen gebruiken. Nee, wat Stijneke rest is een ringband met foto's en herinneringen. Zoals zij zelf zegt haar dierbaarste bezit. Een ringband. Ze heeft het niet breed. Een fotoalbum kan ze zich niet permitteren. Een ringband, die misschien wel mee gaat de kist in.