Stijneke, en hoe nu verder?

Daarmee besloot ik een vorige post over Pa en Stijneke. Zij gaf hem 5 jaar om zijn zaakjes te regelen. En regelen betekende zoveel als zijn huwelijk beëindigen, scheiden dus. Met alles wat daarbij zou komen. Pa had het daar moeilijk mee. Hij had lange praat sessies in 1995, 1996 met mijzelf, maar ook , zo leerde ik onlangs, met Ivonne. En haar gaf hij mee dat ik hem had verboden het er met haar over te hebben!!! Geen idee wat daar achter stak. Hij twijfelde echt heel erg of ie niet toch moest scheidden. En ondertussen Ma maar in het ongewisse houden. Ongewisse? Helemaal onwetend! Hoewel, helemaal? Ze had vast wel een vermoeden maar kende de details niet, niet hoever het al was gekomen, en zeker niets over Pa's diepe gevoelens. 

In september 1997, het jaar van Stijneke's deadline, voltrok zich toch een beslissing. Hij nam die niet maar liet die gebeuren. Pa en Ma namen de boot voor een weekje bezoek aan vrienden in Carlisle. En dat terwijl Stijneke een busreis geboekt had voor hen beiden naar Tsjechië. Die reis moest ze dus alleen ondernemen. Hevig teleurgesteld. Hij had dus gekozen voor Ma, of zoals ik al vermeldde, hij liet het gebeuren. Kon geen besluit nemen. Wat wel volgde waren praatsessies met Stijneke. Ze schreven beiden zelfs een sterkte/zwakte analyse. Of eigenlijk liet zij hem die maken en vulde die na of tijdens hun praatsessies aan. Daar waar Pa voornamelijk de verschillen tussen hen kon benoemen, de redenen waarom ze misschien toch maar niet samen verder moesten, vulde zij dat steeds aan met de redenen waarom ze dat wel zouden moeten. Ondanks de moeilijkheden die hij opwierp. Zijn analyse beschrijft wel de liefde die hij voelt, haar aantrekkingskracht ("een diep gewortelde blijvende mysterieuze aantrekkingskracht") maar vooral ook de vrees voor onzekerheid, mogelijke lange termijn gevolgen, mogelijk verliezen van zijn zelfstandigheid en ook familie relaties. Stijneke vindt dat hij daarmee geen jarenlang fijn leven kan leven. Dat hij niet de eenzaamheid tegemoet gaat, maar een leven samen met haar. Een financieel beperkt leven is voor haar geen enkel probleem. Dat kent ze al . "Ik wil alleen jou". "Je zet deze stap omdat je een vreugdevoller stuk leven nog wil hebben". Uiteindelijk brengen deze gezamenlijke overpeinzingen niet een gezamenlijke oplossing. Ze blijven doormodderen. En Stijneke blijft dat zo accepteren. Wel schrijft ze vaker een klaagbrief naar hem. Ze noemt hem laf en onbetrouwbaar. Maar blijft hem wel zien. 

Even lijkt het erop dat na 7 jaren stiekeme relatie er in 1997 toch een punt achter gezet wordt. En waarschijnlijk hebben ze elkaar ook even een tijdje niet gezien. Maar ze blijven wel brieven naar elkaar schrijven. En als Stijneke haar moeder in Hillegom bezoekt gaat ze toch het dorp in, kijken of ze niet toch een glimp van hem kan opvangen. Er zijn foto's van Stijneke terwijl ze langs het bloemencorso loopt, onwetend dat hij haar heeft gezien en gefotografeerd. In diezelfde reeks ook foto's van Ma die dezelfde wagens bekijkt. Bizar! Stijneke bewaart deze foto's in een plakboek. Samen met alle andere herinneringen. Ik mocht het plakboek bekijken toen ik haar het kistje met brieven bracht die gevonden waren in de werkkamer in Bennebroek tijdens het opruimen. Met bijbehorend briefje voor mijn moeder. 

Hij had haar al wel verteld van het bestaan van het kistje, en dat hij al haar brieven en kaartjes erin bewaard had. Zij vertelde mij dat ze dacht dat hij hoopte die weer terug te zien. Dus was ze ook nu zwaar teleurgesteld dat hij er geen enkele interesse erin had, niet om die zelf nog eens door te lezen of te bewaren. Maar hij gaf mij wel toestemming  het kistje met inhoud aan haar terug te bezorgen.