goh wie zou toch die kwijtgeraakte foto's hebben?

In de kelder kwamen we archiefkastjes tegen met foto's, dingetjes, briefjes, tijdschriften, enz.  De foto's waren meestal dubbele, in veelvoud, door vocht aangetast, maar soms ook een enkele onbekende. Het had dus zin om ze allemaal na te lopen. En zo kwam ik ook een briefje tegen, met in dezelfde envelop een klein mapje met negatieven. Het briefje stat hiernaast, maar voor de duidelijkheid toch even de strekking van tekst :

"Rob, verschillende foto's van de MT-54 zijn zoek. Wil jij even kijken of ze tussen jouw voorraad zitten. Groeten Ernst." Ernst is zijn neef. Ze hebben samen een cursus fotografie gedaan en meegedaan aan een fotowedstrijd in Amsterdam. Voor mijn vader is fotografie altijd een hobby gebleven, vooral gericht op de techniek en niet zozeer op het creatieve ervan. Voor Ernst zat dat net een beetje anders. Ernst maakte er zijn beroep van. Niet dat hij een fotograaf werd met winkel, pasfoto's, klanten, of zo. Nee niet zo'n fotograaf. Ernst heeft ongeveer zijn hele werkende leven voor de VARA gewerkt. En dus vele studio-opnames gemaakt, foto's voor de VARA gids, covers voor boeken, reportagefoto's, kortom een allround fotograaf die ook nog eens vele nationale en internationale beroemdheden voor zijn lens heeft gehad. Die Ernst heeft ook zijn hele werkende leven een archief bijgehouden van al de foto's die hij gemaakt heeft. 

Alle foto's, behalve een paar dus. Want wat zat er in het mapje bij dit briefje? "Rob, Arthur heeft mijn neg. ter leen, als hij ze klaar heeft brengt hij ze aan je, zodat je er een keus uit kunt maken om zelf te drukken. 

Mogelijk kun je de neg. even bij me thuis aanreiken als je van je werk komt of zo. Zie met belangstelling dan je zending tegemoet. Alvast bedankt! Ernst".

Mij zal het niet verbazen als ik meer van dit soort zaken zal aantreffen. Mijn vader gooide niks weg, bewaarde alles, ook al was het niet zijn eigendom. Zelfs de briefjes die hem vroegen dat soort zaken terug te sturen bewaarde hij. Ernst en hij waren ongeveer even oud, woonden in de zelfde straat (Brinkstraat - Amsterdam) en deelden veel interesses. Fotograferen was daar maar één van. Ernst zal in die tijd vast wel meer dan een vermoeden hebben gehad waar die negatieven gebleven waren.  Hij is helaas in 2004 overleden. Ik kan zijn archief niet meer aanvullen.

Tattooface Piet

Eerst noemden wij hem alleen maar Tattooface. Maar na te nodige ontmoetingen en werkuurtjes met hem blijkt hij Piet te heten. Piet kwam regelmatig even langs om te kijken of er nog oud ijzer ligt. Op de fiets. Pas veel later kwam ik erachter dat Piet geen rijbewijs of auto heeft, en dus alles op de fiets moet doen. Piet komt nogal luguber over. Een groot deel van zijn gezicht is bedekt met tattoo's, hij spreekt binnensmonds en onduidelijk en gedraagt zich schichtig. Van de zomer was dat reden genoeg voor de overbuurvrouwen om ons te waarschuwen voor louche figuren die de containers afstruinden en over het terrein liepen. 

In de begin maanden van het opruimen zetten wij alle stukken metaal buiten de deur, zodat elke oud-ijzerboer die kon ophalen. Piet nam dan een "maatje" in de arm die met een aanhanger langs kwam en de boel ophaalt. Het bleek echter dat dat "maatje" alle vangst voor zichzelf hield en Piet dus voor niks de boel regelde. Daarom vroeg hij al eens op wij niet het kleine metaal binnen konden bewaren. "Dan bleef het droog". Maar wat hij bedoelde was natuurlijk dat hij die oogst dan zelf kon verpatsen. 

Enfin, voldoende redenen om eens met Piet in gesprek te gaan. Na een paar keer met elkaar gesproken te hebben vertrouwde Piet mij eindelijk zijn telefoonnummer toe. Voor mij handig om hem te kunnen inlichten wanneer er weer het nodige in de weg lag dat hij misschien wel goed kon gebruiken. Er groeide een beetje een werkrelatie tussen ons. Piet gaf aan ook graag alles mee te nemen waar een stekker aan zat.  Nieuwe nog in de verpakking zittende dingetjes die wij zouden weggooien of weggeven kon hij goed verkopen op de Zwarte Markt in Beverwijk. Later begreep ik dat hij ook veel spullen doorgaf aan mensen die voor Ghana spullen inzamelden. Al gauw belde Piet mij regelmatig om te vragen wanneer ik weer in Bennebroek zou zijn. Hij wilde graag helpen, ook om te voorkomen dat hij achteraf nuttige spullen uit de container zou moeten vissen. 

Intussen blijkt Piet bijzonder hulpvaardig, een harde werker en meestal zijn afspraken na te komen. Een paar keer kwam hij niet als hij toe gezegd had wel te komen. Een vaag verhaal kwam dan over virus in zijn bloed en ziekenhuis. Geen idee wat ik daar mee moest, hoe te interpreteren, enz. Natuurlijk had Piet ondertussen zijn ogen goed de kost gegeven en vele interessante waren gezien. Sommige dingen krijg hij, voor andere kisten of ruimtes gaf ik aan dat we dat eerst moesten uitzoeken. Na overleg met mijn vader kon ik hem wel de caravan, de aanhanger met hok, en de verschillende frames in de zijtuin beloven. Dat aanhangertje kwam goed uit, ook om allerlei spullen in op te slaan die bij ons in de weg stonden en die hij nog niet kon wegbrengen. 

Piet had al eens laten vallen dat hij bij de "motorclub" had gezeten maar daar afscheid van had genomen. "Gezeten" dat woord was ook wel eens gevallen. Ook had hij al eens gezegd geen uitkering (meer) te hebben  en daarom zo graag die spullen naar de oud-ijzerboer bracht. Afgelopen week vertelde hij uit zichzelf dat hij bijna de helft van zijn leven "had gezeten". Vijftig is Piet. "Hoelang gezeten Piet"?  "Twintig jaar". Iemand had iets naars met zijn vriendin gedaan. Op mijn opmerking dat ik hem dus niet boos moest maken antwoordde Piet dat dat niet meer zo was. Therapie enzo . En een nieuwe vriendin die hem op het rechte pad hield. 

Piet vulde zijn fietstassen met klein metaal, schroeven, koperwerk., spijkers, enz. Op zijn rek voorop bonden we een krat met kabels. Om half 2 fietste Piet weg, de oud-ijzerboer sluit om 3 uur volgens hem en hij had wel bijna twee uur nodig om daar heen te fietsen. Ik meldde toch al dat Piet een harde werker is. 

myford

 Verborgen onder stapels lege sigarenkistjes vinden we grote zware doos. 

Myford staat op de doos, maar bij mijn vader weet je nooit of wat op de doos staat er ook daadwerkelijk in zit. Boven in de doos wel een soort van manual waarop ook de naam Myford staat, met een type aanduiding. Google levert al gauw op dat dit een ouwerwetse draaibank betreft, zestiger/zeventiger jaren, maar niet meer actief. Wel blijkt er een hele community te zijn die gek is van Myford. Ook stuit ik op een website die professioneel probeert over te komen maar op mij de indruk wekt van een uit de hand gelopen hobby. www.myfordsolutions.nl blijkt zich al vele jaren gespecialiseerd te hebben in het renoveren, opknappen, opkopen en natuurlijk verkopen van deze draaibankjes voor de modelbouw. Myford blijkt bijna de Rolls Royce onder de draaibanken. 

Enfin, ik stuur een fotootje van de doos naar de contactpersoon en per kerende mail krijg ik antwoord. Of ik wat foto's van de inhoud kan maken. Frans, de eigenaar van Myfordsolutions kan zich namelijk niet voorstellen dat er ergens in Nederland zomaar een nieuwe draaibank opduikt. 

Een week later doe ik dat dan ook, en nu duurt het bijna net zo lang voordat Frans me belt. Ik vvertle hem dat zo op het eerste gezicht het wel een gebruikte unit betreft, ik zie namelijk wat sporen op geoliede delen. "Maakt niet uit", zegt Frans, "wat wil je ervoor hebben, en wanneer mag ik die komen ophalen?" Na nog wat heen en weer gezoek betreffend een elektromotor zijn we er snel uit. Maar omdat Frans al 73 is, in het zuidelijkste puntje van Nederland woont én met wat gezondheidsissues zit vraagt hij zijn zoon de doos op te halen. Zoon Sebastiaan woont ergens in de buurt van Schoonhoven en zal met de kerst sowieso naar Limburg komen. 

Nog dezelfde avond komt Sebastiaan langs. Hij krijgt in Hoofddorp een kopje koffie, we keuvelen heel gemoedelijk over van alles en nog wat (muziekles, zijn werk, verbouwing, enz) en rijden dan achter elkaar naar Bennebroek. Sebastiaan kijkt daar zijn ogen uit. "Als je dit omschreven had van te voren, had ik je niet geloofd", zegt ie. Voorzichtig proberen we de door met inhoud op te pakken. Jammer, de bodem lijkt verrot, dus pakken we de individuele onderdelen maar uit de doos en leggen die in de auto. Het belangrijkste onderdeel, lijkt mij toe, de doos, gaat heel voorzichtig mee. Vader Frans had nog nooit een verpakking van een nieuwe machine gezien. En als klap op de vuurpijl blijkt de machine zelf ook nog een nieuw, nog nooit in bedrijf geweest, onbeschadigde verf. Vader Frans gaat een hele fijne kerst tegemoet. 

wat ik zoal tegenkom (4)

 

30 jeu de boule ballen verdeelt over enkele setjes en complete spel-sets

een kist vol met bedrijfstelefoon centrale

4 identieke vergrotingsapparaten voor het maken van kleuren foto's

ik heb ze niet geteld, maar hoeveel velgen en andere fietsonderdelen wil je bewaren?

een hele stapel koffer-inserts voor gereedschap

in soorten en maten

rekenlinialen

duizenden uitgeknipte puzzeltjes, zgn
breinbrekers. sommige ingevuld, de 
meeste niet.

dia's (1)

 Op verscheiden plaatsen vinden we magazijnen met dia's. Dat is op zich niet een verassing, Pa was heel lang helemaal into dia's. In Hoorn werden er nog wel eens dia-avonden gehouden. Blijkbaar heeft hij nog tot recent dia's gemaakt. Dat is wel een verassing. Maar aan de andere kant, overal waar hij heen ging had hij een camera of cameraatje bij zich, maar nog nooit heeft hij foto's laten zien, laat staan gedeeld. 

Dia's dus. En natuurlijk is de periode voordat wij allemaal uit huis gingen het interessants. Want daar bestaan nagenoeg geen foto's van, scannen en digitaliseren van de dia's zou dat mooi veranderen. Maar een eerste inschatting leert dat het er wel eens tussen de 20.000 en 25.000 kunnen zijn. Een geautomatiseerde huur scanner gaat volgens de verhuurder niet lukken want ouwerwetse glas-dia's en die goedkope dubbele plastic dia's lopen in zijn machine vast. Pa had zelf al verschillende pogingen ondernomen om dia's te scannen, bleek uit zijn ook niet onaanzienlijke verzameling USB-sticks en micro-SD kaartjes. 

Maar alles zonder structuur, geen duidelijke aanwijzingen of enige systematisch aangelegde folderstructuur. Op veel dia's schreef hij dan goddank vaak wel een datum, maar daarbij alleen nog met welk toestel en onder welke condities hij had gefotografeerd. Het is duidelijk dat hij geen oog of interesse had voor compositie, maar dat vooral de techniek hem interesseerde. 

De magazijnen waarin hij de dia's bewaard zijn wat krakkemikkig. Gelukkig zijn er die een kartonnen hoes hebben waardoor de rails met dia's er niet uitglijden. Niet allemaal dus. Bij de tweede lading van 5 magazijnen is er één bij die dat niet heeft. Ik kon zo gauw geen andere oplossing vinden en dacht dat het magazijn wel dicht zou blijven zitten. Jammer. 

Ik vond dia's terug tot onder aan de trap in het trapgat. Dat wordt thuis een extra puzzel om de betreffende dia's goed op volgorde en/of datum te krijgen. 

Ondertussen heb ik al een kleine 3.000 dia's gescanned en op een gedeelde Google Foto drive gezet. 

wat ik zoal tegenkom (3)

 

Tientallen doosjes met patroonhulzen.
De meeste weer keurig in terug gestopt in het plastic houdertje,
in het doosje, in het omdoosje, op de stapel.

Hij is zich er heel goed van bewust als iets stuk is.
Maar in plaats van weggooien komt er dan een
briefje op, en wordt het weggelegd. 

Ook als iets het niet meer doet maar misschien wel 
een andere onverwachte functie heeft,
één die hij ook niet gebruikt trouwens.

Eén van de weinige mogelijke collectors items.
Deze kan ik mij nog uit de zeventiger jaren uit Hoorn herinneren.

Toeval? Aan de vooravond van de WK 2022 kwartfinale tegen
Argentinië duiken deze voetbalplaatjesalbums op. 

Drie identieke tuners, boven op elkaar gestapeld.
Alleen de middelste werkt. 

Een hele doos vol met allerlei kleuren ecoline.
in glazen potjes en natuurlijk de navullingen. 

Een heel krat vol met lege verpakkingen van gemalen koffie.
??????

En in de doos ernaast een vieze laadlade
van een wasmachine. Gebruikt en
waarschijnlijk stuk.

misplaatste grap

Toen Cheryl de provisieruimte onder handen nam stuitte ze ook op een stapel kistjes. Wijnkistjes. Overduidelijk kerstgeschenken want Pa zou zelf nooit meer uitgeven aan een fles wijn dan nodig voor de flessen op het onderste schap van de ALDI of Lidl. Eén kistje, bovenop, het deksel was al duidelijk opengemaakt en los, trok haar aandacht. Er zat bovenstaand handgeschreven briefje in. Misschien grappig bedoeld in heel veel omstandigheden. Maar geschreven door iemand die het niet in zijn hoofd zou halen te delen, zelfs niet met zijn kinderen, zelfs niet dingen waarvan hij er zelf hopeloos veel van had achterover gedrukt en zelf nooit zou gebruiken. En ook nog eens geschreven door iemand die "spijt betuigde" dat zijn kinderen nou zoveel rotzooi van hem moesten opruimen nu hij in een verpleeghuis zit. Nee, na maanden rotzooi ruimen, containers vullen en nog niet halfweegs te zijn, na hem nog nooit een bedankje te hebben horen zeggen voor alle moeite die zijn kinderen voor hem deden, nee, lachen kan ik niet om zijn grap. Maar goed dat er ook nog wel wat andere goede wijnen wachten om te verdelen. Naast de ontelbaar vele overal verspreide rotzooi wijnen. 

met een groepje schiet het op

Tim zit zaterdag vast aan zijn zaak en had al eens gevraagd of we niet op een zondag of maandag met elkaar konden opruimen. Een zondag dus. De container was nog niet voor de helft vol dus één van de doelstellingen was wel het helemaal afvullen ervan. Maar ook een paar andere doelen had ik in mind.  

De overloop kasten uitzoeken, uit elkaar halen en afvoeren. Lekker ruimte creëren daar. 

De provisieruimte was een mooie klus voor weinig uitzoeken, veel afvoeren en container vullen. 

Grote stalen apparaten in de garage bereikbaar maken om door Tattoface Piet te laten ophalen. 

Ik was lekker op tijd aanwezig om de container te openen en één en ander voor te bereiden. Henk en Cheryl volgden spoedig. Wel trof ik in de container lege dozen en dozen met lege sigarenkistjes aan. Ook in de gang een paar dingen die mij niet zinden. Tijdschriften in plastic tassen, een doos waar het piepschuim en plastic nog in zat maar al wel bij het oud papier was gezet, dat soort dingen. Voor mij aanleiding om een ieder die aankwam toch daar even op te wijzen. 

Ook Marianne kwam, maar Tim liet nogal op zich wachten, hij had de avond ervoor in de Duyker gedraaid en was pas om half vier thuis. Zijn kater wat niet alleen zichtbaar, ook te ruiken. Vrijwel gelijk met hem gaven Ivonne en Ronald acte de présence. Vanaf dat moment schoot het op. Ivonne bekommerde zich om haar oude kamer en bond alle boeken bij elkaar. Marianne en Ivonne
haalden de kasten leeg en verdeelden het aanwezige beddengoed. Nieuwe dekbedden en dergelijke gingen naar het Veerhuis voor het warm houden van daklozen. De rest ging bij Ivonne de auto in om af te voeren. 

In mijn vaders studeerkamer ging ik weer aan de slag en vond daar weer zo’n typische Pa achterblijver. Handen vol van die plasticdeeltjes die sokken, schoenen of andere nieuwe kleding bij elkaar houden. Ook dat bewaarde hij dus. De foto hiernaast geeft alleen maar aan wat voor plasticdeeltjes ik nou bedoel. Handenvol had ik al in de afvalzak gegooid voor ik me realiseerde dat het toch wel vermeldenswaardig was en een foto behoefde.

Cheryl was lekker bezig in de provisieruimte. Naast dat dit ruimte rond de stellingen en een heerlijke geur in de container opleverde, creëerde ze ook een berg karton naast de trap. Geeft niks, elke eerste zaterdag van de maand wordt er papier en karton opgehaald door de voetbalvereniging. De eerstvolgende mogelijkheid gaan we gewoon weer met een groepje aan de slag. Dat schiet lekker op.

computers

 Deze week heb ik zijn computers van boven uitgezocht. Eén PC had hij gevuld met overtollige HDD's vermoed ik, Ik trof er 6 in één frame aan. Thuis alle HDD's nagekeken en het meest opvallende is wat er ontbreekt. Naast foto's geen enkel persoonlijk document. Geen brieven, e-mails op bewaarde beschouwingen. Niets. Behalve dan foto's. Maar dan wel foto's die elders ook al waren opgeslagen. Het uitzoeken ervan neemt meer tijd dan het opruimen van een kamer. Wat zal de PC van beneden nog onthullen? 

Afgelopen zondag (20 november) nog drie HDD’s uit een ergens gevonden PC getrokken. Thuis ook deze nagekeken. Net als alle andere geen enkel persoonlijk document. Alleen foto’s. En dit keer weer alleen foto’s die ook al ergens anders op een externe HDD of een USB stick stonden. De PC van beneden wacht nog, en ik ben benieuwd of er van ergens anders misschien ook nog een of meerdere PC’s te voorschijn komen. 

wat ik zoal tegenkom (2)

 Mijn vader liet zich graag fêteren. Of eigenlijk kreeg hij graag dingen. Niet dat hij ze gebruikte, nee, bij het hoarden hoort verzamelen, niet om te gebruiken. Want misschien is het wel zo dat als je het gebruikt het misschien wel "op" gaat.  Zo ook voor kaartjes. 

Uit 1984 vind ik een brief van een zakenrelatie met kaartjes voor de Keukenhof. De kaartjes zitten er nog aan vast.

En 1984 lijkt een drempeljaar, ook alle bankafschriften vanaf dat jaar vind ik terug.

En alsof er al niet genoeg mobieltjes uit de keuken kwamen, ook nog een stuk of 12 in een koffertje boven. 

In de doos, een gloed nieuwe, ongebruikte USB draaitafel, naast een net zo gloed nieuwe ongebruikte VHS recorder,

De kabeltjes spaghetti bij zijn computers.

Geen Baribies maar Ken's in diverse uitvoeringen.

Een luciferdoosje met de verzamelde melktandjes van waarschijnlijk alle kinderen.

Een deel van het zoldertje naar de verwarmingsketel is leeggehaald om uitgezocht te worden. Met de nadruk op deel van, want uitzoeken is waarschijnlijk container dumpen. De rest van de zolder volgt. 

De buskaartjes van Dauwtrappen. Een evenement dat jaarlijks vanuit Hoorn werd georganiseerd. Hier de kaartje van 1969, 1970 en 1971.

Nutteloze briefjes, gebruiksaanwijzingen, notities, uit de tijd dat hij op herhalingsoefening was geroepen. 1957!

waar komt al die troep vandaan?

 Een verassende ontdekking. Tussen alle kaartjes, aantekeningen, briefjes met codes, lijstjes wie wat heeft geleend, vind ik ook een kaartje van Gerda.

Uit de tekst maak je bijna op dat het een kaartje uit de Corona tijd is, maar de afbeelding, een eigen foto, spreekt dat tegen. Er staat geen datum op. Gissen dus. Of toch even Facebook geraadpleegd. De foto is gemaakt begin zomer 2019, inderdaad ruim voor het Corona tijdperk. De lastige tijd waar Gerda aan refereert is dus niet Corona-tijd, maar zal eerder te maken hebben met het overlijden van Ma? Zijn eigen fysieke malheur?  Maar wat ze, Gerda, wel duidelijk maakt is dat er dus graag door haar met Pa ge"shopped" wordt. Hoe wordt dat ook weer genoemd, emo-shopping? Action, Lidl, waar blijft Aldi? Een heleboel van de waardeloze, vaak in meervoud aanwezige spulletjes komen duidelijk van de Action, Lidl of Aldi. Blijkbaar een uitje voor beiden. En het huis is toch groot genoeg om al die rotzooi naar binnen te sjouwen en op één of meerdere hopen te gooien. Al googelend vind ik een bekentenis van iemand die dat deed. Uit verdriet, om een leeg gevoel te compenseren. Iets daarin herken ik van deze situatie. De persoon in  kwestie bestelde en bestelde, shopt een shopte, maar had na het bezorgen niet eens de lust of de energie om wat er gekocht of besteld was nog uit te pakken. In Pa's huis tref ik héél véél niet uitgepakte zooi aan, van pennetjes, kleurpotloden, kabeltjes, dashboard camera's, fototoestellen, geheugenkaarten, enz enz enz aan. 

Eén bron van al die troep lijkt bloot gelegd.  

oude interesse = nog steeds interesse?

 Bij het opruimen van één van de burootjes valt mijn oog op een klein dubbel gevouwen kaartje. Een kerstkaartje lijkte. En inderdaad ook een wens voor de komende feestdagen wordt geuit. Maar de belangrijkste strekking van het briefje is het uiten van interesse voor het plekje Van Doornincklaan 13. Datum: 20-12-2020. Vandaag even gebeld. Er werd niet opgenomen maar ik werd zeer korte tijd later wel terug gebeld. 

De dame was verrast, had nooit meer een reactie verwacht eigenlijk. Ze was in de Corona-tijd al eens aan de deur geweest om te vragen of er hulp nodig was. Boodschappen mee nemen of zo. Maar Pa kwam altijd wat kluizenarig over. Zij, noch haar man, zijn ooit binnen geweest en hebben dus geen idee van het huis. Maar zij wonen nu aan de Rijksstraatweg in een goed familiehuis, maar willen graag wat verder van de straat af wonen. Vandaar dat het oog regelmatig viel op Pa's huis. 

Ik heb verteld dat Pa is opgenomen in een verzorgingshuis, dat er nog heel veel op te ruimen valt voor er aan verkoop gedacht kan worden. Wel afgesproken dat zodra wij het idee hebben dat het huis bezichtigingswaardig is zij weer gebeld worden om eens te komen kijken.

De interesse is dus nog levend, en wie weet wat er uit voort komen kan.