zomaar een paar observaties

 Een verzamelstoornis lijkt eigenlijk meestal voor de hand te liggen. Als je in een gesprek het woord verzamelstoornis of hoarding laat vallen is er meestal wel iemand die ook iemand kent, of een televisie programma heeft gezien. En dan gaat het eigenlijk altijd over iemand waar het huis helemaal vol gebouwd is met rotzooi, je over dozen heen moet klimmen om bij een bed te komen, pizzadozen opgestapeld staan, enz. Dat alles is bij mijn vader niet zo extreem. Daarom had ik er ook altijd wat moeite mee om zijn stoornis als zodanig te erkennen. Maar na het lezen erover lijkt het de enige voor de hand liggende conclusie. Als ik de omschrijving van de symptomen lees zijn ze alle 6 direct op mijn vader van toepassing. En toen ik dat eenmaal had erkend, vielen alle stukjes wel helemaal op hun plaats.

Een doos vol lege sigarettenpakjes. 

Honderden lege sigarenkistjes.

Eerst gestapeld maar later op een hoop gegooid. 

Tientallen, misschien wel honderden pakjes kaarten. Geen idee waar die vandaan kwamen, maar volgens Pa waren ze van zus Ineke in Nieuw Zeeland. 

Rekken vol lampen, halogeen, spaar, tl, peertjes, werkelijk rekken en kasten vol. En toen een deel van de kelder was leeggeruimd kwam ik ook boven nog een paar kasten vol tegen. Waarom heeft hij nooit tegen zijn kinderen gezegd of aangeboden om lampen te verstrekken als je er zoveel hebt? 

Dozen vol video series, van sommige series wel twee of drie exemplaren. 

Aanhangers vol lege flessen, zelfs de kleine
bierflesjes van de periode van de bouw (1978-1980).
“Ik was van plan zelf wijn te maken!
Daar heb je lege flessen voor nodig.”

Kratten vol met afgedrukte foto’s.
Jolanda merkte terecht op dat hij altijd
een fotocamera bij zich had maar dat wij
nooit foto's gezien hadden.
Ze waren er dus wel. 

Honderden SD kaartjes, CF kaarten,
in alle soorten en maten.

Een provisiekamer vol met levens-
middelen. Vrijwel alles over de datum.
“Ik heb de oorlog meegemaakt!”
Niets mocht weg.