egocentrisch of narcist

Als zoon kijk je naar je vader door een gekleurde bril. Niet altijd dezelfde kleur bril, maar wel eigenlijk altijd gekleurd. Zo duurde het heel lang voor ik de conclusie van hoarding trekken kon. De psycholoog van de overkant die ik sprak omdat er op gezette tijden een alarm in of bij het huis afging, merkte daarbij al op dat relaties vader-zoon altijd gecompliceerd zijn. Ik ben zelf geen psychiater of psycholoog, maar kan misschien wel middels de nodige publicaties met een beetje een niet-zoon blik kijken naar mijn vader. Wat ook helpt is dat de karaktertrekjes van Pa sinds zijn herseninfarcten steeds duidelijker en opener liggen. Hij lijkt niet meer full-time zijn charmes aan te kunnen spreken en zijn afkeer voor alles (of iedereen eigenlijk) wat een beetje anders is te verbergen. En tot slot neem ik elke keer dat ik zijn huis aan de van Doornincklaan opruim weer een beetje meer afstand van hem door de zaken die ik ontdek of aantref. En kijk dan ook met een beetje meer afstand naar hem en zijn eigenaardigheden. Eén van mijn zussen wil dat niet doen. Ze begrijpt wel mijn manier van kijken en mijn gevormde mening, maar kijkt zelf liever niet op dezelfde manier. "Dan kan ik niet meer voor hem zorgen". En dat begrijp ik dan ook wel weer. Maar ondertussen hebben meerdere kinderen al afstand van hem genomen. 

Maar is ie nou gewoon alleen maar egocentrisch of huist er een narcist in hem. Een vraag die mij bezig houdt. Niet om daar nou wat mee te doen naar hem toe, maar om er zelf wat van te leren. Welke karaktertrekjes herken ik in hem? Wat vind ik in mijzelf niet leuk? Ik kan er nog wel wat aan doen. Een vergelijkbare situatie creëren tussen mij en mijn geliefden zou ik op termijn toch echt niet willen. En kan je er wat aan doen als je zo bent en kan je er wat tegen doen?

Wat is dan precies een narcist. Dat blijkt goed gedocumenteerd te zijn. 

Laat ik eerst eens mijn vader tegen het licht van de genoemde kenmerken houden. 

Eerst maar "overdreven zelfwaardering". Dat op zich lijkt mij niet zo bijzonder. Er lopen wel meer mensen in mijn directe omgeving die zichzelf bijzonder vinden. Sterker nog, de mensen die zichzelf als 13 in een dozijn betitelen zijn eigenlijk niet zo interessant. Maar op mijn vader is dit zeker wel van toepassing. En met de nadruk dan dat op het aan anderen laten merken ervan. 

Dan dat tweede punt, "bewonderd willen worden". Zeker omdat hij zichzelf bijzonderder vindt dan alle anderen wil hij dat ook door zijn kinderen bevestigd zien, bewonderd worden, op een voetstuk staan, naar opgekeken worden. Niet dat hij daar letterlijk om vraagt, maar zo komt het na jaren anders gezien te hebben, en hem inderdaad op een voetstuk gezet te hebben, wel over. Of is toch misschien zo dat hij juist door zijn kinderen op dat voetstuk is gezet? 

"Gebrek aan inlevingsvermogen". Het gebrek aan empathie is wel zonneklaar. Ik ervaar geen enkele belangstelling van zijn kant voor mij, mijn gezin of ons leven. Delen van materialistische zaken is er ook niet van zijn kant, getuige de enorme voorraden van van alles in zijn huis. Ook van mentale of emotionele zaken maakt hij ons geen deelgenoot, noch van enige andere blijken van belangstelling van ons reilen en zeilen. Een uitzondering daarop is het volgen van een reis van zijn kinderen, Ook in het pre-internet tijdperk volgde hij op kaarten, atlassen of anderszins waar zijn kinderen heen gingen. Later, toen internet dat prima faciliteerde, volgde hij iedere reiziger van dag tot dag. Mijn eigen fietsreis naar de Noordkaap was voor hem een heerlijke bezigheid om te volgen. Maar mijn gevoel zegt dat hij dat niet zozeer deed om ons te laten zien dat hij ons met belangstelling volgde, maar dat hij veel meer zijn eigen gebrek aan reizen daarmee wat compenseerde.

Alle drie de voornaamste narcistische persoonlijkheidsstoornissen kan ik dus stellig aanvinken. Allemaal van toepassing. Maakt hem dat dan een narcist? Andere literatuur beschrijft dat het gezond is en normaal om in meer of mindere mate narcistische kenmerken te hebben. Maar als alle vakjes kunnen worden aangevinkt dan wordt het al gauw een narcistische persoonlijkheidsstoornis. En tja, met een stoornis wordt het al gauw heftiger. En dan al helemaal als iemand niet wil toegeven een stoornis te hebben is behandeling of zelfs in hanteerbare sporen leiden moeilijk of onmogelijk. En laat dat niet zelf willen zien dat je een narcistische persoonlijkheidsstoornis hebt nou net ook één van de bijzondere kenmerken te zijn die bij dit ziektebeeld passen. 

Als ik mijn eigen persoonlijkheidskenmerken eens tegen deze drie kenmerken afzet? Ik vermoed dat iedereen wel in meer of mindere mate blijken geeft van deze drie benoemde kenmerken. Ik betrap mij er zelf wel eens op dat ik heel veel andere mensen wegzet als niet bijzonder, dom, onderontwikkeld, enz. Maakt dat dan dat ik mijzelf overdreven waardeer of bijzonderder vind dan anderen? Alleen dat derde kenmerk, dat voelt dan veel meer aan als een keihard beoordelingskenmerk. En ja, bij mijn vader ontbreekt elk spoortje van inlevingsvermogen, interesse in anderen of belangstelling voor het reilen en zeilen van zelfs zijn kinderen. Dus als narcisme alleen kan worden vastgesteld bij het kunnen aanvinken van alle drie de kenmerken kan mijn vader zeker als zodanig worden gekenmerkt en ontspring ik zelf die dans. 

Dan toch nog even die andere persoonlijkheidsstoornis kenmerken die opgesomd worden. 

"Gespeeld charmant zijn". Dit is zeker van hem op toepassing. Iedereen waar hij iets van wil en die hem voor het eerst ontmoet benadrukt hoe prettig hij overkomt. Charmant is niet zelden de gebruikte term. En gespeeld is het zeker. Bij zijn eerste kennismakingsbezoek aan het verzorgingshuis was hij zeer charmant, prettig, belangstellend, en dat hielp zeker bij het bovenaan de wachtlijst komen. Maar als ik nu het personeel daar vraag hoe zij hem ervaren ligt dat totaal anders. Al nemen sommigen hem dat niet kwalijk omdat hij nou eenmaal zo visueel en auditief gehandicapt is. Maar het charmante en belangstellende is er wel helemaal vanaf. Hij laat zich nooit ergens anders zien dan op het balkon voor een sigaartje of op zijn kamer. Nog nooit in al die tijd dat hij er woont is hij in de eetzaal, conversatiezaal, winkel of zelfs de zusterpost geweest. 

"Verslaafd aan aandacht", dat kan ik niet van hem zeggen. En als dat wel zo mocht zijn, dan laat hij dat zeker niet blijken. 

"Hooghartig naar anderen", hij vindt zichzelf wel de koning, Maar niet met een kin omhoog. Hij vindt wel dat alles in het teken moet staan om hem van dienst te zijn. Zelfs naar ons toe beveelt hij in plaats van vragen iets op te knappen. Hoewel bevelen, zo komt het over. Hij appt bijvoorbeeld dat zijn gehoorapparaat stuk is en voegt daar geen vraag aan toe om actie te nemen. Hij gaat ervan nature van uit dat alleen zo'n opmerking al voldoende is om iemand van ons in beweging te zetten. En bij sommigen lukt dat nog steeds dus. Ook zijn extreme mening over allochtonen schaar ik maar onder dit kenmerk. Een mening zeker gevoed door het dagelijks lezen van de Telegraaf. Een Turk mocht zijn huis niet kopen, want "die hebben al hun geld verdient met drugs". Zijn afkeer voor thuiszorg medewerkers met een hoofddoekje. Past voor mij allemaal onder het kopje hooghartig, ja zelf racistisch. 

"Gebrek aan emoties". Kun je dat aan iemands buitenkant zien? Dat schrijf ik omdat je aan mijn vaders buitkant nooit enige emotie kunt ontdekken. Of, in dat uitzonderlijke geval dat hij iets daarvan toont, past het dan in een gespeeld charme offensief? En als hij geen emotie toont, is die er dan ook niet of verbergt hij die omdat hij nou eenmaal zichzelf de koning vindt? 

"Macht willen hebben", "extreem jaloers zijn", deze kenmerken zie ik niet, of niet meer eigenlijk. Had hij dat wel in zijn werkende leven? Is zijn karakter zo ontwikkeld omdat hij jaloers was op zijn oudste broer (mama's kindje) en/of zijn jongste broer (papa's kindje)? 

Voor ik het laatste genoemde kenmerk, "Egoïstisch en egocentrisch", bekijk eerst nog wat andere eigenschappen die andere psychologische artikelen toeschrijven aan narcisme, of eigenlijk een narcistische persoonlijkheidsstoornis. 

Manipulatie, door halve waarheden, hele leugens en soms doodgewoon niets te zeggen. Ik denk dan aan de nodige incidenten rondom zijn huis in de afgelopen jaren. Dan was er weer iets technisch mis en wist hij heel goed wat er mis was, hoe het kwam en waar hij zelf de oorzaak van was en waarvan niet. Hooguit alleen dat laatste vertelde hij dan, verzweeg belangrijke details die een snelle oplossing in de weg zaten of die hem zelf in een kwaad daglicht konden zetten. 

Kopiëren maar het zich vervolgens toe-eigenen van goede vondsten, ideeën, aankopen, enzovoort. Voorbeelden daarvan zijn er te over. Alleen al op autogebied kopieerde hij de zeer goede ervaringen van anderen. En eigende hij zichzelf meteen maar de originele gedachte toe dat type of merk gevonden te hebben. Voorbeelden? Mehari, DS, Peugeot cabrio. Niet auto voorbeelden? Digitaal fotograferen, fotograferen sowieso. Zijn neef Ernst is zijn werkende leven lang professioneel fotograaf geweest bij de VARA maar hij beweerde altijd dat ze samen de eerste cursus hadden gevolgd en had hij de gemeentelijke wedstrijd gewonnen. Iets waarvan ik niets terug gevonden heb, ondanks dat hij volgens mij alles bewaarde. En dan maar meteen tientallen cameraatjes aanschaffen. Analoog en digitaal. Alsof je de beste fotograaf bent als je de meeste camera’s hebt. Hij had in ieder geval wel de meeste foto’s. Die hij nooit liet zien trouwens. Begrijpelijk want qua compositie waren die eigenlijk allemaal verschrikkelijk. Halve hoofden, ontbrekende horizonten, scheef, totaal geen oog had hij voor compositie.  Misschien besefte hij dat ook wel en was dat de reden dat hij zijn foto’s nooit deelde. 

In nog een ander artikel over het narcistische persoonlijkheidsstoornis kwam ik tegen dat kenmerkend is het ontkennen van de stoornis en het zich niet herkennen in beschrijvende kenmerken. Ofwel een totaal gebrek aan zelfreflectie. Tja, ook weer zo'n aspect waar ik mijn vader in herken. Dat totale gebrek aan zelfreflectie. Nog los van het toegeven dat er iets mis is met hem, laat staan het monster in de bek kijken en behandeling toestaan. Waarmee meteen maar aangegeven kan worden dat ook wij niets aan zijn situatie hadden kunnen doen of voorkomen. En dan moet ik meteen denken aan wat mijn zwager uit Nieuw Zeeland ons verweet toen hij en mijn zus een keer even kort overkwamen toen wij al een paar maanden bezig waren zijn huis leeg te halen. "Hoe hebben jullie het zover kunnen laten komen!" Hadden wij het überhaupt kunnen voorkomen, zelfs als we het ons hadden gerealiseerd? Nee dus. Hij had het ons nooit toegestaan.

En dan het laatste kenmerk genoemd in het lijstje. "Egoïstisch en egocentrisch". Ik zou zeggen lees alle andere posts in dit blog. Een volmondig JA. Dit blijkt dus een kenmerk van narcisme te zijn, en daarmee de vraag in de titel van deze post te beantwoorden. Geen narcisme zonder egocentriciteit, maar een egoïst hoeft nog geen narcist te zijn. Met betrekking tot mijn vader lijkt mij de conclusie nu zonneklaar. Narcisme, en wel verborgen narcisme eerder dan openlijk narcisme. Hetgeen meteen verklaart waarom het mij pas na heel veel jaren duidelijk is geworden.

wat ik zoal tegenkom (8)

 Tja dan denk je alles wel gezien te hebben. En dan ineens is er toch weer een stapeltje, een metalen kistje, een portefeuille die op een nog na te kijken stapeltje ligt. Goed dat is die niet meteen allemaal weg geknikkerd heb want er zaten wel weer een paar opmerkelijke dingetjes bij.

zakgeldbriefjes,
let op de verschillen onderling

salarisstrookjes, handenvol

de rekening van zijn eerste televisie,
januari 1966!

alle oude spaarbankboekjes, tot 1955

betaalde acceptgirokaart voor kijk-en luistergeld

registratiekaartjes voor wegenbelasting

vrijwaringsbewijzen, delen III, groene kaarten
van waarschijnlijk al zijn auto's 

de gezelligheid

 De (voor) laatste opruimdag was weer eens een bewijs dat het niet alleen hard werken was, maar ook bere gezellig. Een fotoimpressie:

de verkoop

Begin juli is het dan zover. De makelaar heeft snel na de verkoopovereenkomst opdracht gegeven om het huis te laten inmeten, fotograferen en technisch/bouwkundig te laten keuren.  En al die activiteiten worden op één dag uitgevoerd. 7 juli zijn Jolanda en ik de hele dag aanwezig om alles in goede banen te leiden. De bouwkundige experts bekijken alles. Klimmen op het dak, testen de goten, controleren de kozijnen, het sanitair, echt alles. Ondertussen is ook iemand anders druk bezig alle ruimtes in te meten. De fotograaf komt te laat, en is vervolgens ook een hele tijd bezig alles in beeld te brengen. Jolanda en ik moeten daarvoor nog wel even alle overbodige zooi uit de kamer naar een hoekje van de keuken brengen om dat niet in beeld te krijgen. 

Al kort daarop heeft de makelaar haar beschrijving klaar, de foto's volgen kort daarop. Het resultaat is deze brochure. Op het bouwtechnisch rapport moeten we nog even wachten. Maar als ook dat er is kan het huis in de verkoop, half juli is  de van Doornincklaan 13 dan ook op funda te vinden. We zijn benieuwd. Onze verwachting is dat het of snel verkocht is, ofwel heel lang zal duren. We hopen natuurlijk op dat eerste. Ook mijn vader ziet graag dat het huis bij zijn leven nog verkocht is. Wij hopen daar allemaal op, aangezien wij verwachten dat de verkoopprijs behoorlijk lager zal zijn dan de WOZ waarde. En mocht het huis bij het overlijden van onze vader nog niet verkocht zijn, geldt de WOZ waarde als hoogte van de te betalen erfbelasting. Los daarvan wil Pa graag afrekenen. Afrekenen in de zin van ons ons erfdeel van Ma uitbetalen. Iets wat hij ziet als een schuld, terwijl het "alleen" maar een vordering is die fiscaal belangrijk is, maar pas als hij overleden is. Tja als ik dit zo terug lees lijkt het of de materiele kant de belangrijkste is. En toch is dat niet zo. Niet de materiele maar de materiale kant is waar we genoeg van hebben. Het wordt wel eens tijd dat het huis, het gedoe, het opruimen en het eigenlijk altijd aanwezige gevoel van verantwoordelijkheid daarover voorbij is. Ik kan niet wachten. 

De fotograaf heeft goed zijn best gedaan. Zo goed zelfs dat een tweakers-blog over bijzondere huizen op funda er melding van maakt. 

En dat vraagt om een reaktie natuurlijk : 

Enfin, het huis komt op funda en vrijwel meteen volgen de aanvragen voor bezichtigingen. Dezelfde week zelfs nog. Maar ook de week erop staan een behoorlijk aantal bezichtigingen gepland. Na elke bezichtiging belt de makelaar en doet kort verslag. De bezoekers zijn eigenlijk in te delen in 2 groepen. Zij die echt interesse hebben en zij die alleen maar uit nieuwsgierigheid komen. Eén echtpaar, uit de buurt, blijven niet langer dan een kwartier., De vrouw ziet het zelfs niet zitten de trap op te lopen naar boven. Ook een Portugese tandarts uit Nieuw Vennep komt kijken. Die had het idee de kelder om te bouwen tot praktijkruimte. Maar zijn vrouw had daar op voorhand al helemaal geen fiducie in, die was maar vast op vakantie gegaan. Maar dus ook echt geïnteresseerden. De eerste, vervroegde zelfs, kijkers waren een gezin uit Haarlem. Die hadden onlangs hun zaak verkocht en waren door vrienden uit Bennebroek gewezen op dit huis. Zij waren zelfs zozeer geïnteresseerd dat ze de week erop meerdere keren contact opnamen met de makelaar met gerichte vragen. En op woensdag 2 augustus kwamen zij met een eerste bod. Ruim een ton onder de vraagprijs, maar toch een onverwacht hoog bod. En zonder voorbehoud. Enkele dagen daarna, ik was nog op vakantie ten tijde van dat bod, eerst maar overleg gehad mat Pa. Marianne erbij. Pa vond dat bod natuurlijk veel te laag, maar kwam wel wat verward over als het om getallen ging. Waar hij in het begin van het proces ermee eens was dat de WOZ waarde zeker niet gehaald zou worden, was zijn initiële insteek nu dat minstens de WOZ waarde op tafel moest komen. Maar na de nodige uitleg ging hij akkoord met de voorgestelde manier van handelen. Eerste bod even aanhouden en afwachten wat de andere kijkers zouden doen. En als er verder helemaal geen interesse zou zijn moesten we doorpraten met de eerste bieder en proberen zo hoog mogelijk te komen, maar nooit het risico lopen deze kans te laten gaan. Pa gaf mij tot besluit het mandaat een onderhandeling namens hem te doen, en indien nodig een definitieve prijs af te spreken. 

Tussen 28 juli en 8 augustus waren er toch 12 afspraken voor bezichtigingen. Alle kijkers na die woensdag werden geïnformeerd dat er een bod lag. Ook op maandag 7 augustus kwamen er kijkers. Oa een jong gezin uit Bennebroek. En die waren meteen zo geïnteresseerd dat ze de dag erop met een aannemer terug kwamen. 

Woensdag 2 augustus werden alle kijkers gebeld dat bij interesse vrijdag vóór 12:00 hun bod binnen moest zijn. Die vrijdag zou de makelaar met mij nauw overleggen welke stap zou volgen. Afhankelijk van de biedingen of het uitblijven van biedingen. Tot min verassing belde ze al heel kort na 12:00 met de mededeling dat er 3 andere biedingen waren. Eentje was laag, ongeveer op het niveau waarvan ik in het begin dacht dat het dat zou opbrengen, 750.000. Een tweede bod lag ietjes onder dat van de eerste bieder. Maar de kijker van maandag, die dinsdag met de aannemer kwam, die bracht een bod uit ruim boven de vraagprijs. Weliswaar met een voorbehoud op financiering, 3 weken slechts, maar ook met een mooie motivatiebrief. Daarin de contactgegevens van hun financieel adviseur waar navraag gedaan kon worden. En laat nou onze makelaar dat bureau kennen. Navraag leerde dat slecht voor een klein bedrag een overbruggingsfinanciering nodig was. Een heel klein risicootje dus maar. 

De eerste bieder was "beteuterd" aldus de makelaar. Hij was er heel zeker van dat zij de koop konden afronden. Zelfs de meerdere telefoontjes van de makelaar aan hun adres had ze niet op het idee gebracht dat dit weel eens kon gebeuren, dus hadden ze niet nagedacht over eventueel vervolgstappen. Omdat de hoogste bieding heel veel hoger lag dan het eerste bod besloten we de eerste bieder nog tot vrijdagmiddag 16:00 de tijd te geven ook een tweede bod te doen. We verwachten wel dat hij dat zou doen, maar hij moest dan wel zoveel hoger dan zijn eerste bod gaan om de koop alsnog te gunnen. Ook gaf de makelaar hem mee dat een "gun-brief" kon helpen. Ze hadden niet tot 16:00 nodig, al vóór 15:30 kwam het antwoord. Een veel hoger bod, 950.000, maar nog altijd ruim onder het hoogste. En zoveel eronder dat het kleine risico van financieringsvoorbehoud het risico alleszins waard was. Verkocht dus.

En dan gaan we een heel andere fase in. Concept overeenkomst opmaken, wederzijds controleren en eventueel aanpassen, en dan tekenen. Koper heeft de overeenkomst nodig om zijn financiering in gang te zetten. Maar hij is gelukkig zo "eager" dat zelfs voor het tekenen van de overeenkomst hij al een taxateur heeft ingeschakeld om ook daarin geen tijd te verliezen. Begin September moet hij dat rond hebben zodat de overdracht voor 11 oktober, maar liefst eerder kan plaatsvinden. 

Vrijdag 18 augustus tekende eerst Pa. Ik had met hem ‘s morgens de koopovereenkomst al in detail doorgenomen. De makelaar deed dat in hoofdlijnen ook nog een keer. Niet alleen omdat dat gebruikelijk is, maar zeker ook om te kunnen beoordelen dat hij nog steeds goed bij zijn hoofd is, wilsbekwaam dus. Zij bracht het getekende exemplaar meteen naar de aankoopmakelaar. Slecht een uurtje later kreeg ik van de onze makelaar al bericht dat ook de koper had getekend. 

En voor Rachel, onze makelaar, had ik in de wijnvoorraad nog een paar mooie flessen wijn gevonden uit haar geboortejaar. 

de vandiktebank

Hè, vandiktebank? Jawel, het laatste stuk groot gereedschap nog in de garage. Een loodzwaar groenig ding. De koper van de draaibank had daar interesse in maar zag er door gezondheidsproblemen geen kans toe deze op te halen. Dus maar op marktplaats gezet, en eigenlijk een paar dagen later al een reactie. Een bod, 200€, waar ik snel mee akkoord ging. Wel kwam daarna de vraag hoe het zat met de beitels, en of de machine wel werkte. De man had geen zin om voor niks uit Brabant naar het westen te rijden. Op beide had ik geen antwoord, geen verstand van, nooit uitgeprobeerd. Dezelfde avond al wel een reactie, de man zou in de buurt van Alphen aan de Rijn zijn en had een bus geleend. Mocht hij langskomen? Wij zaten net in de tuin, hadden nog maar net het eten op, bij te komen van een inspannende dag opruimen in Bennebroek. Maar weg is weg, dus gaf ik de man mijn telefoon nummer. Hij belde meteen. Over een half uurtje kon hij in Bennebroek staan, maar had alleen het probleem dat ie maar 100€ bij zich had. Geen punt, zei ik, een tikkie, of onderweg pinnen, komt goed.  

En ja, kwart over negen reed er in de van Doornincklaan een bus voor. Een oudere baas, jaar of 70, stelde zich voor als Norbert Havenaar. Een beetje smoezelige stofjas, oude broek, maar wel een moderne, wat hippe bril. Dat had eigenlijk mijn argwaan al moeten opwekken, maar ik geloof toch teveel in het goede in de mens. Wij de kelder in, op zoek naar een verlengsnoer om de vandiktebank uit te proberen. Volgens Norbert zag het machientje er nog goed uit. Nou maar hopen dat ie het deed. Bij de eerste poging hoorden we de elektromotor brommen, maar niet draaien. Ik heb met de hand de boortol een paar slagen gedraaid. Norbert keek nog eens goed naar de beitels, steunde met zijn linkerhand op de machine en drukte met zijn rechterhand op de “aan”knop. Meteen draaien, meteen een verschrikte kreet. Norbert had zijn hand te dicht op de draaiende beitels gehouden, die raakten een nagel van zijn linkerhand. Had zomaar anders af kunnen lopen. Het enige wat mij opviel was wel dat Norbert nogal beschuldigend naar mij keek, terwijl hij zelf toch de machine aanzette. Ik stond er zeker 2 meter vandaan. 

Enfin, samen het ding op de door mij meegebrachte hondjes gezet, met de bedoeling deze met spanbanden naar boven te slepen. Mijn spanbanden. Maar die verdwenen al snel in Norberts  jaszak. Oh sorry zei ie, toen ik hem daar op wees. Bij de garagedeuren aangekomen vond Norbert dat hij zijn bus wel naar beneden kon rijden. Scheelde een hoop werk. Ik raadde hem dat af, maar hij was er zeker van dat ie ook wel weer omhoog kon. Had ik maar voet bij stuk gehouden. Met veel moeite reed de man zijn bus naar beneden. Ook al een veeg teken. Erg goed overweg met een bus kon hij niet.  Maar uiteindelijk stond de bus met open achterdeuren bij de ingang van de kelder. Eerst maar afrekenen. Hij herhaalde dat hij maar 100€ bij zich had, dus stelde ik een tikkie voor zoals ik door de telefoon had gezegd. Tikkies kende hij niet, stond ook niet op zijn telefoon geïnstalleerd. Zei hij. Ik had niet de tegenwoordigheid van geest om een betalingsverzoek via marktplaats te doen. Met hem naar een pinautomaat had ik al helemaal geen zin in. Dus accepteerde ik de 100€. Bleek hij maar 70€ in zijn zak te hebben. Oh nee, wacht even in mijn portemonnee in de auto heb ik ook nog wat. Bleek hij nog 50€ te hebben, maar in plaats van mij die te geven paste hij precies 100€ af onder het mom van we zijn net toch 100€ overeen gekomen!   Mijn broek zakte af. Wat een vuile jodenstreek. Precies iets wat mijn vader ook zo gedaan kon hebben. In de bus stond al een andere machine, ook een vandiktebank, maar dan op 380V. Had ie goedkoop opgehaald, maar dacht dus ook de makkelijker 220V versie nog even goedkoop te scoren. Ik was klaar met hem. De machine werd precies boven de achteras in de bus gezet, had ie meer grip voor het omhoog rijden volgens hem. Ik wees hem er maar op dat de bus voorwielaandrijving had. Geen licht de man. 

Bij het wegrijden liet ie de koppeling te laat opkomen, remde te laat, dus de bus ging achteruit. Met de achterkant tegen de openstaande deur. Kut. Ik hoopte maar dat de deur niet vervormde, of erger, dat de scharnieren het hielden. Slippende voorwielen, schuivende bus, niks omhoog, verder achteruit en met zijn rechter voorwiel naast de stenen in het zand. Lekker. Ondank het gejank van de motor, de slippende banden en de inmiddels stinkende koppelingsplaten kwam er helemaal niemand kijken. Opmerkelijk. Norbert stapte uit en keek mij hulpeloos aan. “Wat nu”? Ja, wat nu. Brandweer bellen? Met mijn auto ging ik hem absoluut niet omhoog trekken. En ik ging zeker niet die bus rijden en daarmee de verantwoordelijkheid op me nemen. Maar dat ik iets moest doen stond wel vast, hij kon alleen maar hulpeloos kijken. Ik kon de boel daar niet zo achterlaten, de garagedeur stond wagenwijd open en kon niet dicht. Maar ik was wel klaar met Norbert. Het was intussen kwart voor tien. Ik herinnerde me dat Ronald en Ivonne een vriend hebben met een Toyota met lier. Dus Ronald gebeld. Zijn maatje was op vakantie, maar hij had zelf ook een liertje liggen, een tijd geleden uit diezelfde garage meegenomen. Hij kwam eraan zei hij. Ondertussen ben ik met Norbert op zoek gegaan naar de positie van het sleepoog van de bus. Niet te vinden. Boekje erbij. Dat boekje vertelde dat er een los sleepoog onder de berijdersstoel moest zitten die in een opening van de bumper gedraaid moest worden. Maar je raad het al, geen sleepoog. Norbert belde de eigenaar van de bus maar die kon ook geen soelaas bieden. Wel lagen er verscheidene hijsbanden en sjorbanden in de bus. Die dan maar om de as van een voorwiel geslagen. Ondertussen was Ronald gearriveerd. Moest alleen nog even naar de WC. Een kwartiertje later ben ik maar even poolshoogte gaan nemen want Ronlad was nog niet terug. Hij zat nog op de WC, de stank  weerhield mij ervan dichterbij te komen. 

Samen, Ronald en ik dan, Norbert stond maar een beetje hulpeloos naar ons te kijken, kregen we een hijsband om een boom, de lier tussen de sjorband en de hijsband, en al gauw was de bus zover opgeschoven dat het rechtervoorwiel weer op de stenen stond. 

Maar om met steeds 10 cm de bus naar boven te trekken zagen we niet zitten. Dat zou nachtwerk worden. Dus Norbert gezegd dat hij de bus moest rijden, Ronald zou dan zo snel mogelijk mee sleuren aan de lier en ik voorzichtig maar snel een blok steeds achter een achterwiel schuiven. Dat alles om te voorkomen dat de bus weer terug zou glijden. Want de wielen hadden heel weinig grip en draaiden snel door. Norbert had daar ook de hand in, hij wist gewoon niet hoe met zo’n bus om te gaan. Maar uiteindelijk, het was ondertussen elf uur, beetje bij beetje kregen we de bus zover omhoog dat Ronalds Volvo hem het laatste stukje ook omhoog kon trekken. Pffff. Ik hoorde Norbert nog met zijn vrouw bellen dat hij verlaat was. “De bus stond op een oprit die helemaal verkeerd gemaakt was!” De eikel. Hij wilde perse naar beneden rijden. Ondanks mijn bezwaar. 

Al met al wel weer een verhaal zo. En ik heb me voorgenomen me niet meer zo te laten leiden in voorkomende gevallen. Toch mijn poot stijf houden. Meegaan in dit soort optimistische aanpak leidt alleen maar naar ook de boel moeten oplossen. 

Blijkt Norbert ook het boekje van de bus in de hal te hebben laten liggen. Schreef hij in een berichtje met alleen maar hoofdletters. 

GOEDEN MORGEN  HANS .. NA EEN NOGAL ENERVERENDE AVOND GOED THUIS GEKOMEN EN IN GEEN VALKUILEN VERSTRIKT GERAAKT ..UITERAARD IN Z ON AVOND VERGEET JE IETS , JE BENT ZO BLIJ DAT ALLES TOCH GOED GEKOMEN IS .  IK BEN VERGETEN HET BOEKJE , GROENE KAART ETC MEE TERUG TE NEMEN UIT HUIS ,, ZOU JIJ ZO VRIENDELIJK WILLEN ZIJN MIJ DIT OP TE STUREN DE KOSTEN HOOR IK GRAAG .. IK HEB BIJ THUIS THUISKOMST MAAR EEN BORRELTJE GENOMEN  MIJN ADRES IS  N.HAVENAAR VLIETDIJK 28 4671PW  DINTELOORD .. HET WAS VOOR MIJ EEN AANGENAME KENNISMAKING ..  NORBERT

Zoek zijn adres maar eens op op Google Maps of Earth. Een enorm pand, terrein aan het water, boothuis met 2 bootjes ervoor. En dan zo handelen. Nou, Pa heeft zijn evenknie gevonden. 

de laatste opruimactie, toch?

Vrijdag 11 augustus was er dan een mondelinge overeenkomst, een deal gemaakt over de verkoop van het huis. En dat de oplevering binnen 8 weken zal plaatsvinden. Maar daarover meer in een apart verhaal. Wel is meteen besloten om een laatste container te laten komen en die dan maar zsm vol te plempen. Deze én genen zouden ten slotte de laatste weken van augustus op vakantie. Zondag de 13e, Tim was de dag ervoor terug gekomen van vakantie, Henk, Esther, Ivonne, Ronald en Marianne gaan in de week erop weg voor een paar weken. Dus zondag. Een grote opkomst. Allemaal aanwezig, behalve de gebruikelijke zus die nog nooit een hand heeft uitgestoken en dus ook deze dag niet werd gemist. Zeer voorspoedig verloop eigenlijk. Henk en Ivonne sloopten de vitrinekasten van de werkkamer en voerden die af, Jolanda en Ronald gingen aan de slag met de zooi in de tuin, de Indische connectie opende en leegde tientallen flessen, Tim en ondergetekende sloopten alle meubels die nog in huis stonden. Later, Marianne had eerst haar wekelijkse bezoekje aan Pa gebracht, hebben zij en Tim orde in de wijnchaos geschapen. Resultaat, alle witten en rosé wijn is weggespoeld, Henk heeft de lege flessen afgevoerd, alle meubels, gordijnen en andere zooi zijn uit huis weg, en de grote berg hout uit de tuin minstens gehalveerd. 

Tussendoor hebben we ook nog veel overgebleven zaken uit de kelder weggehaald. En een plan gemaakt. Ik ga met de kopers in overleg over wat er achter mag blijven. Veel wijn zal daar mogelijk ook bij horen. Wat verder te doen met de boekenkast in de woonkamer, de glasplaten voor de serre in de kelder, de houtblokken achter in de tuin, het bureau in de werkkamer, de metalen opbergrekken, dat soort zaken. Mijn bedoeling is om binnenkort met de kopers door het huis en tuin lopen om dat te overleggen. Zodra dat vast ligt kunnen we bepalen hoe groot de echt allerlaatste container moet zijn, wat daarin moet, of de oud-ijzer-boer nog een keer moet komen en wat die dan mee mag nemen, enz.   En dan mag Ivonne nog het woordje “aller” toevoegen aan haar t-shirt.