de vandiktebank

Hè, vandiktebank? Jawel, het laatste stuk groot gereedschap nog in de garage. Een loodzwaar groenig ding. De koper van de draaibank had daar interesse in maar zag er door gezondheidsproblemen geen kans toe deze op te halen. Dus maar op marktplaats gezet, en eigenlijk een paar dagen later al een reactie. Een bod, 200€, waar ik snel mee akkoord ging. Wel kwam daarna de vraag hoe het zat met de beitels, en of de machine wel werkte. De man had geen zin om voor niks uit Brabant naar het westen te rijden. Op beide had ik geen antwoord, geen verstand van, nooit uitgeprobeerd. Dezelfde avond al wel een reactie, de man zou in de buurt van Alphen aan de Rijn zijn en had een bus geleend. Mocht hij langskomen? Wij zaten net in de tuin, hadden nog maar net het eten op, bij te komen van een inspannende dag opruimen in Bennebroek. Maar weg is weg, dus gaf ik de man mijn telefoon nummer. Hij belde meteen. Over een half uurtje kon hij in Bennebroek staan, maar had alleen het probleem dat ie maar 100€ bij zich had. Geen punt, zei ik, een tikkie, of onderweg pinnen, komt goed.  

En ja, kwart over negen reed er in de van Doornincklaan een bus voor. Een oudere baas, jaar of 70, stelde zich voor als Norbert Havenaar. Een beetje smoezelige stofjas, oude broek, maar wel een moderne, wat hippe bril. Dat had eigenlijk mijn argwaan al moeten opwekken, maar ik geloof toch teveel in het goede in de mens. Wij de kelder in, op zoek naar een verlengsnoer om de vandiktebank uit te proberen. Volgens Norbert zag het machientje er nog goed uit. Nou maar hopen dat ie het deed. Bij de eerste poging hoorden we de elektromotor brommen, maar niet draaien. Ik heb met de hand de boortol een paar slagen gedraaid. Norbert keek nog eens goed naar de beitels, steunde met zijn linkerhand op de machine en drukte met zijn rechterhand op de “aan”knop. Meteen draaien, meteen een verschrikte kreet. Norbert had zijn hand te dicht op de draaiende beitels gehouden, die raakten een nagel van zijn linkerhand. Had zomaar anders af kunnen lopen. Het enige wat mij opviel was wel dat Norbert nogal beschuldigend naar mij keek, terwijl hij zelf toch de machine aanzette. Ik stond er zeker 2 meter vandaan. 

Enfin, samen het ding op de door mij meegebrachte hondjes gezet, met de bedoeling deze met spanbanden naar boven te slepen. Mijn spanbanden. Maar die verdwenen al snel in Norberts  jaszak. Oh sorry zei ie, toen ik hem daar op wees. Bij de garagedeuren aangekomen vond Norbert dat hij zijn bus wel naar beneden kon rijden. Scheelde een hoop werk. Ik raadde hem dat af, maar hij was er zeker van dat ie ook wel weer omhoog kon. Had ik maar voet bij stuk gehouden. Met veel moeite reed de man zijn bus naar beneden. Ook al een veeg teken. Erg goed overweg met een bus kon hij niet.  Maar uiteindelijk stond de bus met open achterdeuren bij de ingang van de kelder. Eerst maar afrekenen. Hij herhaalde dat hij maar 100€ bij zich had, dus stelde ik een tikkie voor zoals ik door de telefoon had gezegd. Tikkies kende hij niet, stond ook niet op zijn telefoon geïnstalleerd. Zei hij. Ik had niet de tegenwoordigheid van geest om een betalingsverzoek via marktplaats te doen. Met hem naar een pinautomaat had ik al helemaal geen zin in. Dus accepteerde ik de 100€. Bleek hij maar 70€ in zijn zak te hebben. Oh nee, wacht even in mijn portemonnee in de auto heb ik ook nog wat. Bleek hij nog 50€ te hebben, maar in plaats van mij die te geven paste hij precies 100€ af onder het mom van we zijn net toch 100€ overeen gekomen!   Mijn broek zakte af. Wat een vuile jodenstreek. Precies iets wat mijn vader ook zo gedaan kon hebben. In de bus stond al een andere machine, ook een vandiktebank, maar dan op 380V. Had ie goedkoop opgehaald, maar dacht dus ook de makkelijker 220V versie nog even goedkoop te scoren. Ik was klaar met hem. De machine werd precies boven de achteras in de bus gezet, had ie meer grip voor het omhoog rijden volgens hem. Ik wees hem er maar op dat de bus voorwielaandrijving had. Geen licht de man. 

Bij het wegrijden liet ie de koppeling te laat opkomen, remde te laat, dus de bus ging achteruit. Met de achterkant tegen de openstaande deur. Kut. Ik hoopte maar dat de deur niet vervormde, of erger, dat de scharnieren het hielden. Slippende voorwielen, schuivende bus, niks omhoog, verder achteruit en met zijn rechter voorwiel naast de stenen in het zand. Lekker. Ondank het gejank van de motor, de slippende banden en de inmiddels stinkende koppelingsplaten kwam er helemaal niemand kijken. Opmerkelijk. Norbert stapte uit en keek mij hulpeloos aan. “Wat nu”? Ja, wat nu. Brandweer bellen? Met mijn auto ging ik hem absoluut niet omhoog trekken. En ik ging zeker niet die bus rijden en daarmee de verantwoordelijkheid op me nemen. Maar dat ik iets moest doen stond wel vast, hij kon alleen maar hulpeloos kijken. Ik kon de boel daar niet zo achterlaten, de garagedeur stond wagenwijd open en kon niet dicht. Maar ik was wel klaar met Norbert. Het was intussen kwart voor tien. Ik herinnerde me dat Ronald en Ivonne een vriend hebben met een Toyota met lier. Dus Ronald gebeld. Zijn maatje was op vakantie, maar hij had zelf ook een liertje liggen, een tijd geleden uit diezelfde garage meegenomen. Hij kwam eraan zei hij. Ondertussen ben ik met Norbert op zoek gegaan naar de positie van het sleepoog van de bus. Niet te vinden. Boekje erbij. Dat boekje vertelde dat er een los sleepoog onder de berijdersstoel moest zitten die in een opening van de bumper gedraaid moest worden. Maar je raad het al, geen sleepoog. Norbert belde de eigenaar van de bus maar die kon ook geen soelaas bieden. Wel lagen er verscheidene hijsbanden en sjorbanden in de bus. Die dan maar om de as van een voorwiel geslagen. Ondertussen was Ronald gearriveerd. Moest alleen nog even naar de WC. Een kwartiertje later ben ik maar even poolshoogte gaan nemen want Ronlad was nog niet terug. Hij zat nog op de WC, de stank  weerhield mij ervan dichterbij te komen. 

Samen, Ronald en ik dan, Norbert stond maar een beetje hulpeloos naar ons te kijken, kregen we een hijsband om een boom, de lier tussen de sjorband en de hijsband, en al gauw was de bus zover opgeschoven dat het rechtervoorwiel weer op de stenen stond. 

Maar om met steeds 10 cm de bus naar boven te trekken zagen we niet zitten. Dat zou nachtwerk worden. Dus Norbert gezegd dat hij de bus moest rijden, Ronald zou dan zo snel mogelijk mee sleuren aan de lier en ik voorzichtig maar snel een blok steeds achter een achterwiel schuiven. Dat alles om te voorkomen dat de bus weer terug zou glijden. Want de wielen hadden heel weinig grip en draaiden snel door. Norbert had daar ook de hand in, hij wist gewoon niet hoe met zo’n bus om te gaan. Maar uiteindelijk, het was ondertussen elf uur, beetje bij beetje kregen we de bus zover omhoog dat Ronalds Volvo hem het laatste stukje ook omhoog kon trekken. Pffff. Ik hoorde Norbert nog met zijn vrouw bellen dat hij verlaat was. “De bus stond op een oprit die helemaal verkeerd gemaakt was!” De eikel. Hij wilde perse naar beneden rijden. Ondanks mijn bezwaar. 

Al met al wel weer een verhaal zo. En ik heb me voorgenomen me niet meer zo te laten leiden in voorkomende gevallen. Toch mijn poot stijf houden. Meegaan in dit soort optimistische aanpak leidt alleen maar naar ook de boel moeten oplossen. 

Blijkt Norbert ook het boekje van de bus in de hal te hebben laten liggen. Schreef hij in een berichtje met alleen maar hoofdletters. 

GOEDEN MORGEN  HANS .. NA EEN NOGAL ENERVERENDE AVOND GOED THUIS GEKOMEN EN IN GEEN VALKUILEN VERSTRIKT GERAAKT ..UITERAARD IN Z ON AVOND VERGEET JE IETS , JE BENT ZO BLIJ DAT ALLES TOCH GOED GEKOMEN IS .  IK BEN VERGETEN HET BOEKJE , GROENE KAART ETC MEE TERUG TE NEMEN UIT HUIS ,, ZOU JIJ ZO VRIENDELIJK WILLEN ZIJN MIJ DIT OP TE STUREN DE KOSTEN HOOR IK GRAAG .. IK HEB BIJ THUIS THUISKOMST MAAR EEN BORRELTJE GENOMEN  MIJN ADRES IS  N.HAVENAAR VLIETDIJK 28 4671PW  DINTELOORD .. HET WAS VOOR MIJ EEN AANGENAME KENNISMAKING ..  NORBERT

Zoek zijn adres maar eens op op Google Maps of Earth. Een enorm pand, terrein aan het water, boothuis met 2 bootjes ervoor. En dan zo handelen. Nou, Pa heeft zijn evenknie gevonden.