Herfst
De natuurlijke herfst is gekomen, in natuur en tijdgereedplaats maken voor de kou
geldt ook voor de wezens zwak man en vrouw
Langzaam maar niet eenzaam
buiten is het kil, de tijd staat ervan stil
na bijna 40 jaar, is het nog steeds niet klaar
hoe alles is gekomen, tot veronderstelde dromen
Eindelijk een weerzien, rond half tien
wees niet dom, kom achterom
een heerlijke geur, van koffie en odeur
voel je vrij, dus wissel van kledij
de tijd vliegt voort, zoals het hoort
zo heerlijk knus, ontlokt een kus
al dat praten, je kan het niet laten
niets vergeten, alles weten
nog lang niet klaar, afscheid zwaar
de tijd gekomen, om verder te dromen
is de herfst er thans, voor de tweede kans?
hij mijmert "wat gaat stuk"?
zij lispelt "eindelijk, eindelijk geluk".
Er staat geen datum op het briefje. Maar de tekst geeft een beeld van het voor mijn vader onmogelijke dilemma waar hij in zit, of wat hij ziet komen. Hij geniet van de hervonden passie. Het terugkijken naar zijn jongere leven. Hij verlangt naar al dat wat zijn vrouw hem niet geeft. Maar tegelijkertijd voorziet hij al dat als hij dit wil vasthouden, wil terugkeren naar zijn oudste liefde, hij ook het nodige kapot moet maken. Althans dat vermoedt hij. Waar hij al dan niet al onbedoeld naar verwijst is dat hij in een mogelijk latere fase van zijn hervonden liefde zal moeten kiezen tussen alles wat hij nu heeft (in materiele zin) en alles waar hij heel veel zin in heeft. Met ook een hint aan waar hij zich later heel erg aan gaat ergeren. "Al dat praten, je kan het niet laten".
Mijn vermoeden is dat hij onder invloed van de vele gedichtjes die hij al had gekregen van Stijneke, en rond de tijd dat hij al met mij en Ivonne aan het praten was over wel of niet scheiden, ook zelf zijn gedachten en gevoelens eens in dichtvorm zette. 1995, 1996 waren de jaren dat hij mee bezig was. De verhouding was dus al een paar jaar weer "aan", de deadline van Stijneke naderde. Hij moest gaan kiezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten