Stijneke, het verhaal is nog steeds niet uit

 Maar in 1997 was het verhaal nog niet uit. Hoelang ze elkaar na de vakanties in 1997 even niet gezien hebben vertelt het verhaal niet. Mijn vader zwijgt daarover, Stijneke kan het zich niet helemaal goed meer herinneren. Voor haar voelt het nu alsof er eigenlijk geen tijd meer tussen hun tweede kans en hun derde kans heeft gezeten. En misschien is dat ook wel zo. Stijneke kon/kan niet zonder hem, voor Pa is het een uitkomst dat hij toch nog ergens warmte op kon doen. 

Ik heb zelf wel de periode van twijfel en beslissen intensief meegemaakt. Dat speelde tussen 1996 en 1997 dus. Wij waren net terug in Nederland, mijn werk bracht golfen met zich mee. Voor Pa een prima gelegenheid lange golfuitstapjes met mij te maken en over zijn affaire en twijfels te praten. Later, veel later pas, begreep ik van één van mijn zussen dat hij dat ook met haar deed, en dat ik hem op het hart had gedrukt dat juist niet te doen. En dat terwijl ik hem voortdurend probeerde gerust te stellen dat wat hij ook ging doen, hij volgens mij niemand van zijn kinderen zou kwijt raken. 

Enfin, na 2000 raakte mijn contact met mijn ouders op een zeer laag pitje. Zeg maar gerust dat ik jaren lang geen contact meer met ze gehad heb. Dus is het voor mij een beetje afgaan op de verhalen en verklaringen die ik naderhand heb opgetekend. Wel is duidelijk dat Pa tot op hoge leeftijd zijn schietsport is blijven beoefenen. En schieten was voor hem dan ook meteen de uitvlucht, het excuus, om in Amsterdam langs te gaan. Zelfs weekend tripjes met Stijneke lagen daarin opgesloten. Al dan niet echte of verzonnen schietcompetities op de Veluwe, met hotelovernachtingen. Bezoekjes aan gezamenlijke vrienden, familie van Stijneke, etentjes en bijzondere vieringen rondom Stijneke. Aldus bleef de relatie/verhouding voortduren. 

Ondertussen ging het met mijn moeder steeds slechter. Waandenkbeelden, politie bellen, onveilig voelen, in nachtgoed de straat op, dat soort dingen. Dementie. Eind 2016 werd ze opgenomen in een tehuis vlakbij. En nog geen 2 weken later stond Stijneke met rolkoffer op de stoep. Volgens haar was ze bijna elk weekend wel in Bennebroek, bracht ze Pa lopend op weg naar het tehuis en haalde ze hem ook weer halverwege op na een bezoek aan Ma. 

Na Pa zijn herseninfarct, december 2021, was ze steeds vaker bij hem. En ging ze zich met alles bemoeien. Met de medicatie, het eten, de zorg, zijn contacten. Daar hebben we in aanloop naar zijn eigen opname in een verzorgingshuis toch zo nu en dan stokjes voor moeten steken. Soms waren er periodes waarin Stijneke verongelijkt een tijdje niet kwam. Maar dan belden ze elkaar zeker één keer per dag. En nog steeds trouwens nu hij al een tijdje in het verzorgingstehuis zit. Elke dag bellen ze elkaar. Om de puzzel door te nemen, elkaar verwijten te maken, te vertellen hoe het anders had kunnen zijn, enzovoort. Tijdens het leeghalen van het huis stuitte ik op een kistje met alle brieven, kaartjes en kleine kadootjes die Pa heeft gekregen van Stijneke door de jaren heen. "Breng ze maar naar Stijneke", was de opdracht. Stijneke vertelde mij dat ze het er al een hele tijd met elkaar over gehad hadden. Al die herinneringen. En dat ze zeer zeer teleurgesteld was dat HIJ die niet wilde hebben, sterker nog, dat HIJ daar geen enkele interesse voor toonde naar ons toe. Toen ik Pa meedeelde dat ik het kistje naar Stijneke had gebracht vertelde hij me dat ze dat al had gezegd, en dat ze daar heel boos om was. Nee Pa, ze was daar niet heel boos over, ze was teleurgesteld. Teleurgesteld in jou. Dat je na zoveel jaren niet eens het gevoel kan oproepen dat je misschien toch iets om haar gegeven hebt.  En toen wij diezelfde dag met elkaar bespraken wat te doen met de opbrengst van je huis, wat aan wie te schenken, en één van ons opperde ook Stijneke iets te geven, kwam daar een zeer resoluut NEE. Ze kon misschien een horloge van je krijgen. Alsof zij dat nu nog zou kunnen gebruiken. Nee, wat Stijneke rest is een ringband met foto's en herinneringen. Zoals zij zelf zegt haar dierbaarste bezit. Een ringband. Ze heeft het niet breed. Een fotoalbum kan ze zich niet permitteren. Een ringband, die misschien wel mee gaat de kist in. 

Stijneke, en hoe nu verder?

Daarmee besloot ik een vorige post over Pa en Stijneke. Zij gaf hem 5 jaar om zijn zaakjes te regelen. En regelen betekende zoveel als zijn huwelijk beëindigen, scheiden dus. Met alles wat daarbij zou komen. Pa had het daar moeilijk mee. Hij had lange praat sessies in 1995, 1996 met mijzelf, maar ook , zo leerde ik onlangs, met Ivonne. En haar gaf hij mee dat ik hem had verboden het er met haar over te hebben!!! Geen idee wat daar achter stak. Hij twijfelde echt heel erg of ie niet toch moest scheidden. En ondertussen Ma maar in het ongewisse houden. Ongewisse? Helemaal onwetend! Hoewel, helemaal? Ze had vast wel een vermoeden maar kende de details niet, niet hoever het al was gekomen, en zeker niets over Pa's diepe gevoelens. 

In september 1997, het jaar van Stijneke's deadline, voltrok zich toch een beslissing. Hij nam die niet maar liet die gebeuren. Pa en Ma namen de boot voor een weekje bezoek aan vrienden in Carlisle. En dat terwijl Stijneke een busreis geboekt had voor hen beiden naar Tsjechië. Die reis moest ze dus alleen ondernemen. Hevig teleurgesteld. Hij had dus gekozen voor Ma, of zoals ik al vermeldde, hij liet het gebeuren. Kon geen besluit nemen. Wat wel volgde waren praatsessies met Stijneke. Ze schreven beiden zelfs een sterkte/zwakte analyse. Of eigenlijk liet zij hem die maken en vulde die na of tijdens hun praatsessies aan. Daar waar Pa voornamelijk de verschillen tussen hen kon benoemen, de redenen waarom ze misschien toch maar niet samen verder moesten, vulde zij dat steeds aan met de redenen waarom ze dat wel zouden moeten. Ondanks de moeilijkheden die hij opwierp. Zijn analyse beschrijft wel de liefde die hij voelt, haar aantrekkingskracht ("een diep gewortelde blijvende mysterieuze aantrekkingskracht") maar vooral ook de vrees voor onzekerheid, mogelijke lange termijn gevolgen, mogelijk verliezen van zijn zelfstandigheid en ook familie relaties. Stijneke vindt dat hij daarmee geen jarenlang fijn leven kan leven. Dat hij niet de eenzaamheid tegemoet gaat, maar een leven samen met haar. Een financieel beperkt leven is voor haar geen enkel probleem. Dat kent ze al . "Ik wil alleen jou". "Je zet deze stap omdat je een vreugdevoller stuk leven nog wil hebben". Uiteindelijk brengen deze gezamenlijke overpeinzingen niet een gezamenlijke oplossing. Ze blijven doormodderen. En Stijneke blijft dat zo accepteren. Wel schrijft ze vaker een klaagbrief naar hem. Ze noemt hem laf en onbetrouwbaar. Maar blijft hem wel zien. 

Even lijkt het erop dat na 7 jaren stiekeme relatie er in 1997 toch een punt achter gezet wordt. En waarschijnlijk hebben ze elkaar ook even een tijdje niet gezien. Maar ze blijven wel brieven naar elkaar schrijven. En als Stijneke haar moeder in Hillegom bezoekt gaat ze toch het dorp in, kijken of ze niet toch een glimp van hem kan opvangen. Er zijn foto's van Stijneke terwijl ze langs het bloemencorso loopt, onwetend dat hij haar heeft gezien en gefotografeerd. In diezelfde reeks ook foto's van Ma die dezelfde wagens bekijkt. Bizar! Stijneke bewaart deze foto's in een plakboek. Samen met alle andere herinneringen. Ik mocht het plakboek bekijken toen ik haar het kistje met brieven bracht die gevonden waren in de werkkamer in Bennebroek tijdens het opruimen. Met bijbehorend briefje voor mijn moeder. 

Hij had haar al wel verteld van het bestaan van het kistje, en dat hij al haar brieven en kaartjes erin bewaard had. Zij vertelde mij dat ze dacht dat hij hoopte die weer terug te zien. Dus was ze ook nu zwaar teleurgesteld dat hij er geen enkele interesse erin had, niet om die zelf nog eens door te lezen of te bewaren. Maar hij gaf mij wel toestemming  het kistje met inhoud aan haar terug te bezorgen. 

Stijneke, het houdt nooit op

Een gedicht. Althans, een concept, een krabbel, tja, wat is het. Misschien dat hij het ooit heeft verstuurd. Ik zal het Stijneke vragen als ik haar brieven aan hem terugbreng.

Herfst

De natuurlijke herfst is gekomen, in natuur en tijd
gereed  plaats maken voor de kou
geldt ook voor de wezens zwak man en vrouw
Langzaam maar niet eenzaam
buiten is het kil, de tijd staat ervan stil
na bijna 40 jaar, is het nog steeds niet klaar
hoe alles is gekomen, tot veronderstelde dromen
Eindelijk een weerzien, rond half tien 
wees niet dom, kom achterom
een heerlijke geur, van koffie en odeur
voel je vrij, dus wissel van kledij
de tijd vliegt voort, zoals het hoort
zo heerlijk knus, ontlokt een kus
al dat praten, je kan het niet laten
niets vergeten, alles weten
nog lang niet klaar, afscheid zwaar
de tijd gekomen, om verder te dromen
is de herfst er thans, voor de tweede kans?
hij mijmert "wat gaat stuk"?
zij lispelt  "eindelijk, eindelijk geluk".

Er staat geen datum op het briefje. Maar de tekst geeft een beeld van het voor mijn vader onmogelijke dilemma waar hij in zit, of wat hij ziet komen. Hij geniet van de hervonden passie. Het terugkijken naar zijn jongere leven. Hij verlangt naar al dat wat zijn vrouw hem niet geeft. Maar tegelijkertijd voorziet hij al dat als hij dit wil vasthouden, wil terugkeren naar zijn oudste liefde, hij ook het nodige kapot moet maken. Althans dat vermoedt hij. Waar hij al dan niet al onbedoeld naar verwijst is dat hij in een mogelijk latere fase van zijn hervonden liefde zal moeten kiezen tussen alles wat hij nu heeft (in materiele zin) en alles waar hij heel veel zin in heeft. Met ook een hint aan waar hij zich later heel erg aan gaat ergeren. "Al dat praten, je kan het niet laten". 

Mijn vermoeden is dat hij onder invloed van de vele gedichtjes die hij al had gekregen van Stijneke, en rond de tijd dat hij al  met mij en Ivonne aan het praten was over wel of niet scheiden, ook zelf zijn gedachten en gevoelens eens in dichtvorm zette. 1995, 1996 waren de jaren dat hij mee bezig was. De verhouding was dus al een paar jaar weer "aan", de deadline van Stijneke naderde. Hij moest gaan kiezen.

Stijneke, en hoe het allemaal begon

In zijn jonge jaren heeft Rob veel vriendinnetjes. Dat blijkt ook wel als later een dominee/gespreksleider een keer een opmerking maakt over "weer een nieuwe vriendin". Zoals hij zelf schrijft in één van zijn brieven aan Hennie tijdens hun verkeringstijd. Vriendinnetjes uit alle windstreken. Luxemburgse, Engelse, Amsterdamse. Maar één springt eruit. Eentje komt steeds weer terug. Soms met hele lange tussenposen. Stijneke Rebel. 

Verkering krijgen ze al sinds ze elkaar op de padvinderij hebben getroffen. En wat blijkt, ze wonen bij elkaar in de straat. Rob is rond de 20, Stijneke een jaar of 2 jonger. Toch wel apart dat de padvinderij als verbinding functioneert, terwijl ze elkaar van de buurt zouden moeten kennen. Misschien is de 2 jaar leeftijdsverschil in je kinder- en jongerentijd dan toch een beetje veel. In ieder geval, volgens Stijneke, krijgen ze al spoedig verkering als ze elkaar wekelijks treffen.

In de periode van 1952-53 oppert Stijneke meerdere keren dat verloven en een toekomst plannen misschien wel de volgende stap kan zijn tussen hen beiden. Stijneke werkt ’s zomers als kinderverzorgster in een kinderkamp voor minder bedeelde kinderen uit Amsterdam in de duinen bij Zandvoort. Rob zoekt haar daar regelmatig op, getuige ook de foto’s uit die tijd. Maar niet alleen daar fotografeert Rob haar. Er zijn vele foto’s van een poserende Stijneke.

In augustus 1952 is Rob op vakantie met Ernst, zijn neef. Zij zijn op de fiets naar Luxemburg. In een brief naar thuis beschrijft hij alles wat hij meemaakt. Doorweekt, opgevangen door een boer, pruimen plukken met de dochters van de boer, enzovoort.  Ernst  bezoekt het WK wielrennen aldaar, Rob blijft bij de boer, later bij de tent. In een brief naar thuis vraagt hij of Stijneke al terug is van Ameland, en of ze haar die betreffende brief met reisbeschrijving ook willen laten lezen. Rob heeft geen tijd, geen zin maar ook geen papier genoeg om alles nog een keer op te schrijven. Behalve brieven naar huis stuurde hij ook kaarten. Natuurlijk bewaard gebleven.  Bij deze door hemzelf gestuurde kaarten en brieven zat ook een kaart die Rob heeft ontvangen. Van ene Justine, geadresseerd aan Rob gelegerd in Assen, een kaart in het Frans gedateerd november 1953, die ze afsluit met “doux bisous”, zoete kusjes. Justine, één van de dochters van de boer? In ieder geval een jongedame wiens hart hij sneller heeft doen slaan. In dat midden in zijn verkeringstijd met vriendinnetje Stijneke. Een bevestiging achteraf dat Rob het niet bij één vriendin hield.

Stijneke is ook kind aan huis bij de familie. Lid van dezelfde kerk als oma Niewenhuis kan ze het daar goed mee vinden, goed mee praten. Maar ook met opa Niewenhuis gaat ze prettig om. Kind aan huize Niewenhuis dus in de Brinkstraat. In Rob’s diensttijd (1953-1954) is het Stijneke die Rob naar het station brengt na een weekend thuis, op weg naar de kazerne in Assen. Hij vertelt haar wel eens dat bij aankomst op station Assen vaak Hennie en Hennie staan te wachten. “Maar niet op mij hoor”. Ze heeft geen enkele reden om daar aan te twijfelen. En dan ineens, Rob is alweer een tijdje ontslagen uit dienst, en werkzaam bij de gemeente Amsterdam, dan ineens maakt Rob het uit. Volgens Stijneke eind november, begin december 1954. Ze ziet hem nog één keer maar. Bij de nieuwjaarsreceptie van de padvinderij, waar Rob meteen meedeelt dat hij van de padvinderij afscheid neemt. Stijneke is er kapot van. Onlangs vertelde ze me dat het jaren geduurd heeft voor ze er overheen was. Rob was haar alles. Ze had zich nooit een andere voorstelling van de toekomst gemaakt dan één samen met hem.

Uit de brieven die Rob in die tijd aan Henny stuurde komt een ander verloop naar voren. Zijn verkering met Henny dateert al van het voorjaar 1954. In mei/juni van dat jaar schrijft hij euforisch over hoe gelukkig hij is dat hun verkering tot stand is gekomen. En hoe toevallig ook. Uit de periode juni-november 1954 verklaart hij voortdurend zijn liefde aan Henny. En in die periode is die voornamelijk van zijn kant naar haar. In dat najaar schrijft hij haar nog dat hij hoopt dat ze voor hem kiest en de interesse voor haar van ene Arnold negeert. Hij schrijft een paar keer over die oude vriendin “waar ik je wel over verteld heb”, van de padvinderij. Dat hij een leiderschapscursus volgt en haar daarom nog steeds tegenkomt. Dat hij de padvinderij vaarwel gaat zeggen maar alleen nog moet overdragen aan zijn oude vriendin die zich ooit met hem wilde verloven.

Van Stijneke weten we intussen dat hij al die tijd ook zijn verkering met haar heeft aangehouden. Dat ze nooit samen een leiderschapscursus hebben gedaan. Hij was tenslotte geen Akela maar “slechts Baloe, en zij ook maar Chil, een ondergeschikte. Over het overdragen van een groep was al helemaal geen sprake. De breuk kwam bij haar heel plotseling.

“Rob is er door Henny ingeluisd.” ”Ze heeft hem doelbewust ingepalmd.” “Zij heeft hem pas verteld dat ze zwanger was vlak voor hun trouwen”. En paar door Stijneke gedane uitspraken onlangs. Ze illustreren hoe zij zichzelf, of Rob achteraf, veel later, een verklaring heeft gegeven dat het niet aan haar lag en ook niet aan Rob. Door de briefwisseling van Rob aan Henny weten we wel beter. Maar daaruit blijkt ook dat hij meerdere partijen verschillende verhalen heeft verteld. En dat is dan wel weer illustratief voor zijn manier van doen.

En dit is pas het begin. Want waarom vertellen over een teleurgestelde verkering, 70 jaar na dato?  Omdat dit begin noodzakelijk is om te kunnen vertellen en begrijpen wat er in de decennia erna zich heeft voorgedaan. En waarom mijn eigen beeld van Stijneke behoorlijk aanpassing verdiende. Want in de jaren 90 krijgt dit verhaal een vervolg.

In 1969 zien ze elkaar weer even. Op de begrafenis van opa Niewenhuis. In een brief uit 1993 schreef ze dat ondanks het definitieve UIT en veel verdriet er toch meteen weer even de aantrekkingskracht was tussen hen beiden. Maar die al gauw door Hennie werd verbroken. Ze schrijft dan ook dat ze in de jaren erna oma Niewenhuis nog heeft opgezocht. Daar moest ze best wel moed voor scheppen en durfde dat niet aan haar echtgenoot te vertellen. Uit die gesprekken bleek haar dat Rob al die jaren haar brieven en foto’s had bewaard. (HN: die hebben we de afgelopen tijd echter niet terug gevonden.) Uit oma’s woorden maakte ze in ieder geval op dat Rob het niet gelukkig had. En misschien ligt daar ook de bron van de vertelling dat Henny alles in het werk heeft gesteld om Rob te veroveren in plaats van andersom.

Stijneke’s huwelijk loopt in 1988 op de klippen. Veel vertelt ze er niet over, maar het lijkt geen gelukkig huwelijk geweest te zijn. Bij de scheiding krijgt ze niets mee en moet jaren procederen om iets van een alimentatie te krijgen. Als dat eindelijk loskomt is het zo weinig dat ze er niet van kan leven. Ze gaat weer werken. Niet als kinderverzorgster, daarvoor is ze dan te oud en heeft te lang niets gedaan volgens haarzelf. Nee, ze vindt uit eindelijk een baantje als huishoudster/werkster op een architectenbureau. Daar blijft ze werken tot aan haar pensionering in 1996. Vanaf 1988 staat ze dus weer op eigen benen. Haar enige zoon loopt dan al tegen de 30, dus die zal niet bij haar zijn ingetrokken. Ze heeft met precederen, baan zoeken, haar draai vinden enzovoort een paar jaar nodig. En dan in 1992 herinnert ze zich Rob weer. Waarschijnlijk mede ingegeven door haar aanwezigheid bij de begrafenis van oma Niewenhuis begin 1988. Ze heeft vanaf dan in ieder geval zo nu en dan contact met Johan, Rob’s oudste broer. En in 1992 trekt ze uiteindelijk de stoute schoenen aan, vraag Johan om Rob’s telefoonnummer, en belt hem op zijn verjaardag op. Een kort gesprek, felicitaties, misschien de vraag hoe gaat het nou met je. Vanaf dat telefoongesprek ging Stijneke vaker naar Haarlem en Hillegom. En dan keek ze uit naar Rob. “Soms gekeken of ik je zag en herkend zou hebben. Ik ging op zatrerdag nog weleens naar Hillegom en liep via de markt en winkelstraten, het een en ander meenemend.” Op zoek naar haar oude liefde dus.

Oudejaarsdag 1992 zoekt hij haar op. Hij neemt een traytje verse eieren mee voor haar van zijn eigen kippen. Jammer genoeg is Stijneke dan niet thuis. Ze is op vakantie. Maar het is wel weer een eerste stap naar een diepere band. Vanaf 1993 gaan ze elkaar weer vaker zien. In een Sinterklaasgedichtje dat Stijneke in 1993 voor hem maakt verwoordt ze hoe het voor haar was, spannend, maar ook een beetje beangstigend:

“Wordt het herkenning na zo lang, ja ik ben best een beetje bang,

Met wat fris en een sigaar, praten en keken we naar elkaar

Daarna kwam er geen sigaar meer aan te pas, want we waren veel te veel in ons sas”.

Ze schrijven elkaar weer brieven en gedichtjes. En gedurende dat jaar loopt de intensiteit van de bezoekjes op. Dat blijkt uit zijn eigen aantekeningen. Zoals zoveel, bewaarde hij ook alles wat hij beter niet had kunnen bewaren, en heeft Rob in zijn agenda bijgehouden wanneer hij haar zag, hoelang hij bleef, hoeveel km’s hij ervoor aflegde, enz. Bizar wat hij allemaal bijhield. En Stijneke vatte dan in haar briefjes samen waar ze over spraken.

“Ik vroeg mij af, ben ik degene die de verwijdering tussen jou en je vrouw te weeg bracht? Het heeft me knap benauwd maar uit het laatste telefoongesprek begreep ik dat het al; veel langer aan de gang was. Het is afschuwelijk zonder liefde naast elkaar in hetzelfde huis te moeten leven. Sunset maar dan ook totaal. Ik weet er helaas alles van.

Wordt dit onze tweede kans? Kan het bestaan nadat ieder een lang huwelijk achter zich heeft? Hernieuwd beginnen, veel lief, weinig leed als het ons wordt gegeven.

Ze spreken niet alleen af bij Stijneke in Amsterdam, ze ondernemen ook lange wandelingen. Dan treffen ze elkaar ergens in de duinen. Stijneke neemt de trein en bus, Rob komt op de fiets of met de auto. Na een paar uur samen gaat Rob weer naar huis. Stijneke wandelt door de duinen naar het strand en langs het strand naar Zandvoort en neemt de trein weer naar Amsterdam.

Maar hoe nu verder. Samen in ieder geval. Althans dat is de trant waarin ze met elkaar spreken. Ze bezoeken ook samen vrienden van Stijneke die langzamerhand gezamenlijke vrienden worden.  Stijneke mijmert zelfs over een huisje samen in Almere.  Maar ze wil ook duidelijkheid. Dat stiekeme gedoe mag van haar niet lang duren. Ze geeft Rob 5 jaar om zijn zaakjes op orde te krijgen.

het Groot Volkomen Moolenboek

Eén van de al jarenlang aangekondigde vondsten. "Een groot duur boek". Ergens in de afgelopen maanden, opgedoken uit de krochten van de kelder kwam ie te voorschijn. Met de nodige scepsis bewaard om eens na te gaan wat er van de belofte waar bleek. 

Een eerste advertentie op Marktplaats leverde een paar geïnteresseerden op. Eentje bood maximaal 100€ en wilde meteen dezelfde dag nog langskomen om het boek op te halen. Dat leverde argwaan op, in ieder geval reden tot wat meer onderzoek. 

Het oorspronkelijke boek is een verzameling van drie delen, halverwege de jaren 1700 samen gebonden tot één dik en groot volume. Het bestaat uit de nodige tekst ter lering, maar voornamelijk is het een verzameling litho's van koperdruk die in zijn geheel de constructie elementen van een molen laat zien. Schijnbaar zo compleet en uniek dat rond zowel 1965 als 1982 herdrukken zijn gemaakt. Die herdrukken zijn links en rechts wel te koop, in goede staat leveren die tussen de 600€ en 1.200€ op. Contact met het molenmuseum in Zaandam leert dat er vóór 1965 geen herdrukken zijn gemaakt. Dus als er al een indicatie is dat dit betreffende exemplaar er vóór 1965 al was dan is het dus gewoon een echt oud, 18e-eeuws boek. 

Gevraagd naar de herkomst leert dan (opa) Louis Niewenhuis dit boek, tezamen met een rol andere litho's, tijdens de Tweede Wereldoorlog voor zijn verjaardag heeft gekregen van zijn oudste broer Jan. Jan had jaren lang gevaren op de grote vaart maar was jong weduwnaar geworden, hertrouwd en had een baan aan wal; gevonden. Hij werd de machinist van het stoomgemaal in Medemblik. Misschien een aanleiding voor de veronderstelling dat het boek uit die hoek kwam, maar verder dan dit lijntje is er geen enkele andere informatie die naar de herkomst van het boek kan leiden. Het levert in ieder geval de zekerheid op dat het dus echt een oud boek betreft. Een bijna 300 jaar oud boek. 

Het boek is alleen in verschrikkelijke staat. De binding is helemaal weg, de buitenkantjes van de bladen zijn aangetast, maar de platen lijken behoorlijk intact. Ik heb het eerdere contact met het molenmuseum aangehaald en gevraagd of er daar belangstelling was voor het boek. Dat was er. Er is een afspraak gemaakt om in Wormer, waar het archief is van dat Zaanse molenmuseum, het boek te laten zien. Op een mooie woensdagmiddag is dat gebeurd. Fulco Rol (als je collectiebeheerder bent in een museum hoor je volgens mij ook een bijzondere naam te hebben) ontving mij hartelijk. Maar voor ik met het boek het archief in mocht moest de doos met inhoud wel even gecontroleerd worden op afwezigheid van diertjes. Vooral beducht was men om zilvervisjes die schijnbaar vaak meekomen met oude boeken en kaarten die in kelders bewaard zijn. Gelukkig hier niet. Maar Fulco constateerde wel meteen dat het een behoorlijk onzorgvuldig behandeld boek betrof. In dermate slechte staat dat hij graag had dat ik het weer mee terug nam. Wel gaf hij het advies mee het boek of te laten restaureren (opbrengst na restauratie kon wel eens richting €8.000 gaan) of weg te geven aan iemand die er erg blij mee zou zijn en uit de molens-hoek kwam. In de huidige staat zou het nagenoeg niks opbrengen. Het mocht ook in het museum liggen, waar het dan door iedere bezoeker doorgebladerd mocht worden. Het boek zou het dan alleen slechts een paar maanden goed uithouden. En dat vond ie dan ook weer zonde. Zelf laten restaureren zag hij niet zitten, ze hebben in het archief al een paar behoorlijk goede exemplaren. Dus alles maar weer mee terug naar huis genomen.

Een nieuwe poging om via Marktplaats geïnteresseerden te vinden leverde meer belangstellenden op dan de vorige keer. Ook JanH, die al 100€ geboden had en meteen wilde komen om het boek op te halen, reageerde weer. Maar met de kennis verkregen van Fulco stond ik er toch anders in. Géén boekhandelaren of antiquairs was het devies. Maar dat waren in het begin de enige die reageerden. En die boden tegen elkaar op, maar met hele kleine stapjes tegelijk. Zelfs toen ik JanH vroeg nou eens oprecht te vertellen wat hij bereid was ervoor te betalen (ik was er via Marktplaats achter gekomen dat hij een echte boekenantiquair was) bleef hij maar zo weinig mogelijk bieden. 

Intussen had ik ook de plaatselijke molenaar in Hoofddorp benaderd. Die gaf na lang wachten aan dat hij al een exemplaar van dat "fantastische boek" had. Maar zijn zoontje was ook begonnen met het verzamelen van molenboeken. Volgens facebook leek dat zoontje een jaar of 6 a 8, niet bepaald de leeftijd om een 300 jaar oud uit elkaar gevallen boek te beheren. Maar gelukkig meldde zich ook een molenaar uit Friesland. Eerst wat schoorvoetend, vragend naar hoeveel dat boek dan wel niet moest kosten, maar wel zeer geïnteresseerd.  Een beetje snuffelen op internet leerde mij dat het hier niet alleen een molenaar betrof (al sinds zijn 18 was hij vrijwilliger en molenaar) maar dat deze ook nog eens werkzaam was als molenrestaurateur. Mijn ideale doelgroep. Rolf bleek dol gelukkig, een afspraak om het boek en de gravures op te komen halen wordt gecombineerd met een dagje uit. Voor Rolf een dag om nooit te vergeten.

containers

11 juli is de eerste besteld (529€), Union Container Services. Die mocht 4 weken staan, waarvan wij dachten dat komt net te kort uit. Dus was het zoeken naar een andere leverancier. 

8 augustus de tweede (498€),  het werd een soort van web-platform, afval.nl. Zij regelden een container van Groot, .maar die moesten we in eerste instantie terugsturen. Daar kon namelijk de achterkant niet van open. Telefonisch contact zorgde ervoor dat deze kosteloos werd omgeruild voor eentje waar dat wel kon.

7 september nummer drie (498€), de tweede van Groot, deze kon gelukkig ook open op de door ons gewenste kant.

15 september meteen de volgende, de vierde (498€). Helaas, Groot kan niet garanderen dat zij een container kunne leveren waar ook huisraad in kan. De website geeft dat wel aan, maar omdat de achterkant niet open kan wordt het wat lastig grote stukken in de container te laden door de kleine luiken in de zijkant. Dus op zoek naar weer een nieuwe leverancier.

20 oktober (524€) nummer vijf, de eerste van Spelt. Vooraf telefonisch contact gehad waarbij ik heel vriendelijk te woord was gestaan en er was goed uitgelegd hoe te bestellen.

2 november (524€€) de zesde, Spelt was prima bevallen, dus weer eentje van Spelt. Mijn review had er voor gezorgd dat vanaf nu een korting geldt. Lekker meegenomen.

10 november  zojuist de zevende besteld.  Morgen, de 11de van de 11de wordt ie omgeruild met de volle zesde. 

22 november is nummer acht afgeleverd. Ophalen staat voor 10 januari ingevuld maar voor die tijd zal een volgende omruil wel weer nodig zijn.

Inderdaad. Vandaag 14 december heb ik zojuist container nummer 9 besteld om morgen af te leveren. Als voorlopige ophaal-datum staat 6 februari ingesteld. Het overstappen op Spelt als container leverancier is een goede keus geweest. Niet alleen omdat de geleverde container gewoon altijd de juiste is, afspraken goed nagekomen worden en er niemand aanwezig hoeft te zijn om de container toch op de juiste plaats gezet te krijgen. Natuurlijk volgt na elke bestelling de gebruikelijke link voor het geven van een beoordeling. Hetgeen ik braaf doe, complimenten zoals net beschreven maar ook met een verbeter suggestie. 

En tot mijn stomme verbazing zit een paar dagen daarna een envelop in de bus. Een kaartje met een handgeschreven bedankje, een zakje bloemzaad voor het voorjaar en een parkeerschijf. Toch een zeer attente klantenbehandeling door Spelt. Misschien heel erg standaard procedure voor zo, maar dat maakte de verassing er niet minder op. Zo zijn er niet veel. En let ook even op de gebruikte postzegel! Details, heerlijk.

Zaterdag 7 januari hebben  we weer met een hele groep het nodige opgeruimd. De eerste zaterdag van de maand, dus papier ophalen. Voorwaar ook een dag om een slag te maken. En inderdaad, met vereende krachten ook container nummer 9 vol gemaakt. Nog dezelfde avond heb ik numero 10 besteld. Deze wordt maandag 9 januari neer gezet. Als voorlopige uiterste ophaaldatum staat 6 maart.

Maar zoals bij alle vorige containers hebben we niet de volle 8 weken nodig om ook nummers 10 te vullen. Zondag 29 januari is het laatste stukje volgemaakt met allerhande troep uit de kelder. En dus is nummer 11 meteen maar besteld. Uiterste ophaal datum 29 maart. Het lijkt erop dat dat voorlopig de laatste wordt die snel gevuld gaat worden. De kelder heeft nog wellhead nodige staan maar niet meer voor een volle container.  Vullen met zooi uit de benedenverdieping zal makkelijk lukken. Maar daarna wordt het waarschijnlijk toch eerst een hout-container. Enfin, we zullen zien.

Na overleg met de gehele opruimploeg is besloten inderdaad eerst een houtcontainer te bestellen. Container 11 was vol op 19 februari, dezelfde dag van het overleg. Henk wist elk gaatje en hoekje nog vol te proppen met zooi. 20 februari is de container opgehaald. Wat volgde was een pauze, voornamelijk om de caravans en aanhangers uit de tuin te krijgen. Dat is deels gelukt, en op 3 maart is een eerste open container, uitsluitend voor hout, geplaatst. 5 maart was afgesproken weer met een grote  opruimclub de kasten van boven uit elkaar te slopen en af te voeren. Gelukt! Weer met Henk als meesterlader. De aansluitende maandag heb ik nog wel wat klein hout uit de garage toegevoegd. Een overvolle container, met alleen maar hout, af te voeren binnen een week.

Afgesproken is dat we elke eerste zondag van de maand met een grote groep aan de bak gaan. Dus vóór zo’n geplande dag zal een nieuwe container geplaatst worden. Maart was de dag van het hout, april werd de tuin aangepakt. 28 maart is de 13e, ja echt, de 13e container besteld. Een 12 kuub open grof vuil container. En in één dag vol. Ik kan me bijna niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo vermoeid was als op 2 april. En uit de reacties achteraf begrijp ik dat meerdere van mijn broers en zussen dat ook hadden. Jolanda en Ronald incluis. De woensdag erop wordt de container weer opgehaald. Is er weer een plekje vrij voor de volgende container. 

Nummer 14. 30 april wordt nummer 14 geplaatst. Weer een grof-vuil container, 12 m3. Ter voorbereiding op de eerste zondag in mei. Grote ploeg, dus ook nu vrijwel vol op één dag. Kippenhok in de tuin afgebroken maar dat hout wacht op de volgende container. Wel de tweede caravan erin en heel veel zakken en zaken uit het huis weer. De woensdag erop heb ik de container afgetopt, vrijdag 12 mei is die opgehaald. De volgende zal in voorbereiding op 27 mei (een tussentijds ingeplande groepsdag) voor slechts hout uit de tuin (kippenhok) en garage vol gaan.

Inderdaad. Op 23 mei is nummer 15 besteld, geplaatst op 25 mei en op 27 mei helemaal afgevuld met voornamelijk hout uit de garage. Ram-vol. Ook de nodige andere "sloop"dingen. Regenpijpen, dozen, z'n bed, half vergane dekens, en een beetje uit de tuin. Dat ligt nog grotendeels klaar voor of vrienden van Ro om op te stoken of de volgende container mee te vullen. We gaan het zien.

Container 16 besteld om te ruilen met container 15 op 27 mei. Omruil gepland voor 30 mei. Vullen gaan we met z'n allen doen op 4 juni. Inderdaad, 4 juni een container weer in no-time gevuld. Veel uit de kelder en de keuken. De erop volgende week heb ik nog de eettafelstoelen uit elkaar gezaagd en er in gekregen. Nu is het de bedoeling eerst eens af te wachten wat het verkoop traject brengt. Afhankelijk daarvan plannen we verder.

Half juli zijn alle voorbereidende werkzaamheden achter de rug. Het huis is aangemeld op Funda, de bezichtigingen zijn gepland. Al na de eerste blijkt er belangstelling te zijn om op korte termijn over te dragen. Zaak dus om daar op voorbereid te zijn. Zeker ook omdat voor enkelen van ons de vakantie nog wacht. En dus, daags na onze eigen thuiskomst van vakantie, vrijdag 4 augustus de 17e container besteld. Op 8 augustus geplaatst, al kon de chauffeur in eerste instantie van Doornincklaan 13 niet vinden. 15 wel. Tja, het enige wat je dan nog moet bekijken is de huizen er links en rechts van dacht ik zo. Enfin, container 17, een twaalf kuuber, staat. Zondag de 13e gaan we weer als groep aan de slag. Zou alles er in kunnen, en gaat dat in één dag?

Er blijkt dus een aller laatste keer nodig te zijn. Niet alles, voornamelijk uit de tuin, paste in de container. Ondertussen is het huis verkocht en overleg met de nieuwe eigenaar levert op dat de wijn mag blijven, maar alle andere dingen weg moeten. Dus ook de glasplaten, rekken en kasten, brandhout achter uit de tuin, enz. Dus de 18e container, weer een 12 kuub, wordt 1 september geplaatst. 10 september wordt hij gevuld met een behoorlijke ploeg, ofschoon niet alle vaste deelnemers aanwezig kunnen zijn.

Zoals dat hoort te gaan eigenlijk. Ook een aller laatste keer blijkt niet genoeg. Zondag 10 september hebben we op een snik hete dag, 30 plus graden C, 12 kuub gevuld. De dames, met Henk, deden de tuin, inclusief alle brandhout. Tim en ikzelf hebben de garage en het huis onder handen genomen, stalen bureaus en tafels uit elkaar geslepen, ladders gevonden en weggegooid. Maar ondanks vakkundig stapelen en hoger dan toegestaan laden bleek ook deze container niet alle zooi te kunnen bergen. Nu hadden Ivonne en Ronald al een afspraak staan om woensdag 13 september de laatst resterende caravan uit de tuin weg te halen en elders onder te brengen. Dus zaak voor die dag de container op te laten halen en een aller aller laatste container te bestellen. 

Voor het eerst ging er met Spelt iets mis. Ondanks schriftelijke toezeggingen was woensdagavond container 18 niet weg. De caravan kon er dus niet door. Naarstig overleg leverde op dat alsnog op donderdag 14 september als één van de eerste adressen die dag, de container zou worden weggehaald. En dat er dan pas op vrijdag 15 september er een nieuwe, 6 kuub leek mij genoeg, zal worden geplaatst. 

Dat gaf ons nog net een weekje de tijd om alle laatste rotzooi op te ruimen voor de overdracht van het huis. De laatste zakken en spullen van binnen, het opruimen van de tuin, de overbodige dekzeilen, trapjes, emmers en alle spullen die nog in de kleder en tuin waren achter gebleven. Maar dat was allemaal in een dagje, te weten op 16 september, door mij afgerond. Huis opgeruimd, leeg, de volgende container wordt niet namens ons geplaatst maar door de nieuwe eigenaar. Die heeft dan heel veel ruimte om misschien ook aan verzamelen te beginnen.

Totaal overzicht:

1- 11 juli 2022	10 kuub	gesloten
2-  8 augustus 2022	10 kuub	gesloten
3-  7 september 2022	10 kuub	gesloten
4- 17 september 2022	10 kuub	gesloten
5- 20 oktober 2022	10 kuub	gesloten
6- 2 november 2022	10 kuub	gesloten
7- 10 november 2022	10 kuub	gesloten
8- 22 november 2022	10 kuub	gesloten
9- 15 december 2022	10 kuub	gesloten
10- 9 januari 2023	10 kuub	gesloten
11- 30 januari 2023	10 kuub	gesloten
12- 3 maart 2023	10 kuub	open, hout
13- 28 maart 2023	12 kuub	open, grof vuil
14- 30 april 2023	12 kuub	open, grof vuil
15- 25 mei 2023	10 kuub	open, bouw en sloop
16- 30 mei 2023	10 kuub	open, bouw en sloop
17- 8 augustus 2023	12 kuub	open, grof vuil
18- 1 september 2023	12 kuub	open, grof vuil
19- 15 september 2023	6 kuub	open, grof vuil

bijna 200 kuub, ruim € 9.200. 

egocentrisch of narcist

Als zoon kijk je naar je vader door een gekleurde bril. Niet altijd dezelfde kleur bril, maar wel eigenlijk altijd gekleurd. Zo duurde het heel lang voor ik de conclusie van hoarding trekken kon. De psycholoog van de overkant die ik sprak omdat er op gezette tijden een alarm in of bij het huis afging, merkte daarbij al op dat relaties vader-zoon altijd gecompliceerd zijn. Ik ben zelf geen psychiater of psycholoog, maar kan misschien wel middels de nodige publicaties met een beetje een niet-zoon blik kijken naar mijn vader. Wat ook helpt is dat de karaktertrekjes van Pa sinds zijn herseninfarcten steeds duidelijker en opener liggen. Hij lijkt niet meer full-time zijn charmes aan te kunnen spreken en zijn afkeer voor alles (of iedereen eigenlijk) wat een beetje anders is te verbergen. En tot slot neem ik elke keer dat ik zijn huis aan de van Doornincklaan opruim weer een beetje meer afstand van hem door de zaken die ik ontdek of aantref. En kijk dan ook met een beetje meer afstand naar hem en zijn eigenaardigheden. Eén van mijn zussen wil dat niet doen. Ze begrijpt wel mijn manier van kijken en mijn gevormde mening, maar kijkt zelf liever niet op dezelfde manier. "Dan kan ik niet meer voor hem zorgen". En dat begrijp ik dan ook wel weer. Maar ondertussen hebben meerdere kinderen al afstand van hem genomen. 

Maar is ie nou gewoon alleen maar egocentrisch of huist er een narcist in hem. Een vraag die mij bezig houdt. Niet om daar nou wat mee te doen naar hem toe, maar om er zelf wat van te leren. Welke karaktertrekjes herken ik in hem? Wat vind ik in mijzelf niet leuk? Ik kan er nog wel wat aan doen. Een vergelijkbare situatie creëren tussen mij en mijn geliefden zou ik op termijn toch echt niet willen. En kan je er wat aan doen als je zo bent en kan je er wat tegen doen?

Wat is dan precies een narcist. Dat blijkt goed gedocumenteerd te zijn. 

Laat ik eerst eens mijn vader tegen het licht van de genoemde kenmerken houden. 

Eerst maar "overdreven zelfwaardering". Dat op zich lijkt mij niet zo bijzonder. Er lopen wel meer mensen in mijn directe omgeving die zichzelf bijzonder vinden. Sterker nog, de mensen die zichzelf als 13 in een dozijn betitelen zijn eigenlijk niet zo interessant. Maar op mijn vader is dit zeker wel van toepassing. En met de nadruk dan dat op het aan anderen laten merken ervan. 

Dan dat tweede punt, "bewonderd willen worden". Zeker omdat hij zichzelf bijzonderder vindt dan alle anderen wil hij dat ook door zijn kinderen bevestigd zien, bewonderd worden, op een voetstuk staan, naar opgekeken worden. Niet dat hij daar letterlijk om vraagt, maar zo komt het na jaren anders gezien te hebben, en hem inderdaad op een voetstuk gezet te hebben, wel over. Of is toch misschien zo dat hij juist door zijn kinderen op dat voetstuk is gezet? 

"Gebrek aan inlevingsvermogen". Het gebrek aan empathie is wel zonneklaar. Ik ervaar geen enkele belangstelling van zijn kant voor mij, mijn gezin of ons leven. Delen van materialistische zaken is er ook niet van zijn kant, getuige de enorme voorraden van van alles in zijn huis. Ook van mentale of emotionele zaken maakt hij ons geen deelgenoot, noch van enige andere blijken van belangstelling van ons reilen en zeilen. Een uitzondering daarop is het volgen van een reis van zijn kinderen, Ook in het pre-internet tijdperk volgde hij op kaarten, atlassen of anderszins waar zijn kinderen heen gingen. Later, toen internet dat prima faciliteerde, volgde hij iedere reiziger van dag tot dag. Mijn eigen fietsreis naar de Noordkaap was voor hem een heerlijke bezigheid om te volgen. Maar mijn gevoel zegt dat hij dat niet zozeer deed om ons te laten zien dat hij ons met belangstelling volgde, maar dat hij veel meer zijn eigen gebrek aan reizen daarmee wat compenseerde.

Alle drie de voornaamste narcistische persoonlijkheidsstoornissen kan ik dus stellig aanvinken. Allemaal van toepassing. Maakt hem dat dan een narcist? Andere literatuur beschrijft dat het gezond is en normaal om in meer of mindere mate narcistische kenmerken te hebben. Maar als alle vakjes kunnen worden aangevinkt dan wordt het al gauw een narcistische persoonlijkheidsstoornis. En tja, met een stoornis wordt het al gauw heftiger. En dan al helemaal als iemand niet wil toegeven een stoornis te hebben is behandeling of zelfs in hanteerbare sporen leiden moeilijk of onmogelijk. En laat dat niet zelf willen zien dat je een narcistische persoonlijkheidsstoornis hebt nou net ook één van de bijzondere kenmerken te zijn die bij dit ziektebeeld passen. 

Als ik mijn eigen persoonlijkheidskenmerken eens tegen deze drie kenmerken afzet? Ik vermoed dat iedereen wel in meer of mindere mate blijken geeft van deze drie benoemde kenmerken. Ik betrap mij er zelf wel eens op dat ik heel veel andere mensen wegzet als niet bijzonder, dom, onderontwikkeld, enz. Maakt dat dan dat ik mijzelf overdreven waardeer of bijzonderder vind dan anderen? Alleen dat derde kenmerk, dat voelt dan veel meer aan als een keihard beoordelingskenmerk. En ja, bij mijn vader ontbreekt elk spoortje van inlevingsvermogen, interesse in anderen of belangstelling voor het reilen en zeilen van zelfs zijn kinderen. Dus als narcisme alleen kan worden vastgesteld bij het kunnen aanvinken van alle drie de kenmerken kan mijn vader zeker als zodanig worden gekenmerkt en ontspring ik zelf die dans. 

Dan toch nog even die andere persoonlijkheidsstoornis kenmerken die opgesomd worden. 

"Gespeeld charmant zijn". Dit is zeker van hem op toepassing. Iedereen waar hij iets van wil en die hem voor het eerst ontmoet benadrukt hoe prettig hij overkomt. Charmant is niet zelden de gebruikte term. En gespeeld is het zeker. Bij zijn eerste kennismakingsbezoek aan het verzorgingshuis was hij zeer charmant, prettig, belangstellend, en dat hielp zeker bij het bovenaan de wachtlijst komen. Maar als ik nu het personeel daar vraag hoe zij hem ervaren ligt dat totaal anders. Al nemen sommigen hem dat niet kwalijk omdat hij nou eenmaal zo visueel en auditief gehandicapt is. Maar het charmante en belangstellende is er wel helemaal vanaf. Hij laat zich nooit ergens anders zien dan op het balkon voor een sigaartje of op zijn kamer. Nog nooit in al die tijd dat hij er woont is hij in de eetzaal, conversatiezaal, winkel of zelfs de zusterpost geweest. 

"Verslaafd aan aandacht", dat kan ik niet van hem zeggen. En als dat wel zo mocht zijn, dan laat hij dat zeker niet blijken. 

"Hooghartig naar anderen", hij vindt zichzelf wel de koning, Maar niet met een kin omhoog. Hij vindt wel dat alles in het teken moet staan om hem van dienst te zijn. Zelfs naar ons toe beveelt hij in plaats van vragen iets op te knappen. Hoewel bevelen, zo komt het over. Hij appt bijvoorbeeld dat zijn gehoorapparaat stuk is en voegt daar geen vraag aan toe om actie te nemen. Hij gaat ervan nature van uit dat alleen zo'n opmerking al voldoende is om iemand van ons in beweging te zetten. En bij sommigen lukt dat nog steeds dus. Ook zijn extreme mening over allochtonen schaar ik maar onder dit kenmerk. Een mening zeker gevoed door het dagelijks lezen van de Telegraaf. Een Turk mocht zijn huis niet kopen, want "die hebben al hun geld verdient met drugs". Zijn afkeer voor thuiszorg medewerkers met een hoofddoekje. Past voor mij allemaal onder het kopje hooghartig, ja zelf racistisch. 

"Gebrek aan emoties". Kun je dat aan iemands buitenkant zien? Dat schrijf ik omdat je aan mijn vaders buitkant nooit enige emotie kunt ontdekken. Of, in dat uitzonderlijke geval dat hij iets daarvan toont, past het dan in een gespeeld charme offensief? En als hij geen emotie toont, is die er dan ook niet of verbergt hij die omdat hij nou eenmaal zichzelf de koning vindt? 

"Macht willen hebben", "extreem jaloers zijn", deze kenmerken zie ik niet, of niet meer eigenlijk. Had hij dat wel in zijn werkende leven? Is zijn karakter zo ontwikkeld omdat hij jaloers was op zijn oudste broer (mama's kindje) en/of zijn jongste broer (papa's kindje)? 

Voor ik het laatste genoemde kenmerk, "Egoïstisch en egocentrisch", bekijk eerst nog wat andere eigenschappen die andere psychologische artikelen toeschrijven aan narcisme, of eigenlijk een narcistische persoonlijkheidsstoornis. 

Manipulatie, door halve waarheden, hele leugens en soms doodgewoon niets te zeggen. Ik denk dan aan de nodige incidenten rondom zijn huis in de afgelopen jaren. Dan was er weer iets technisch mis en wist hij heel goed wat er mis was, hoe het kwam en waar hij zelf de oorzaak van was en waarvan niet. Hooguit alleen dat laatste vertelde hij dan, verzweeg belangrijke details die een snelle oplossing in de weg zaten of die hem zelf in een kwaad daglicht konden zetten. 

Kopiëren maar het zich vervolgens toe-eigenen van goede vondsten, ideeën, aankopen, enzovoort. Voorbeelden daarvan zijn er te over. Alleen al op autogebied kopieerde hij de zeer goede ervaringen van anderen. En eigende hij zichzelf meteen maar de originele gedachte toe dat type of merk gevonden te hebben. Voorbeelden? Mehari, DS, Peugeot cabrio. Niet auto voorbeelden? Digitaal fotograferen, fotograferen sowieso. Zijn neef Ernst is zijn werkende leven lang professioneel fotograaf geweest bij de VARA maar hij beweerde altijd dat ze samen de eerste cursus hadden gevolgd en had hij de gemeentelijke wedstrijd gewonnen. Iets waarvan ik niets terug gevonden heb, ondanks dat hij volgens mij alles bewaarde. En dan maar meteen tientallen cameraatjes aanschaffen. Analoog en digitaal. Alsof je de beste fotograaf bent als je de meeste camera’s hebt. Hij had in ieder geval wel de meeste foto’s. Die hij nooit liet zien trouwens. Begrijpelijk want qua compositie waren die eigenlijk allemaal verschrikkelijk. Halve hoofden, ontbrekende horizonten, scheef, totaal geen oog had hij voor compositie.  Misschien besefte hij dat ook wel en was dat de reden dat hij zijn foto’s nooit deelde. 

In nog een ander artikel over het narcistische persoonlijkheidsstoornis kwam ik tegen dat kenmerkend is het ontkennen van de stoornis en het zich niet herkennen in beschrijvende kenmerken. Ofwel een totaal gebrek aan zelfreflectie. Tja, ook weer zo'n aspect waar ik mijn vader in herken. Dat totale gebrek aan zelfreflectie. Nog los van het toegeven dat er iets mis is met hem, laat staan het monster in de bek kijken en behandeling toestaan. Waarmee meteen maar aangegeven kan worden dat ook wij niets aan zijn situatie hadden kunnen doen of voorkomen. En dan moet ik meteen denken aan wat mijn zwager uit Nieuw Zeeland ons verweet toen hij en mijn zus een keer even kort overkwamen toen wij al een paar maanden bezig waren zijn huis leeg te halen. "Hoe hebben jullie het zover kunnen laten komen!" Hadden wij het überhaupt kunnen voorkomen, zelfs als we het ons hadden gerealiseerd? Nee dus. Hij had het ons nooit toegestaan.

En dan het laatste kenmerk genoemd in het lijstje. "Egoïstisch en egocentrisch". Ik zou zeggen lees alle andere posts in dit blog. Een volmondig JA. Dit blijkt dus een kenmerk van narcisme te zijn, en daarmee de vraag in de titel van deze post te beantwoorden. Geen narcisme zonder egocentriciteit, maar een egoïst hoeft nog geen narcist te zijn. Met betrekking tot mijn vader lijkt mij de conclusie nu zonneklaar. Narcisme, en wel verborgen narcisme eerder dan openlijk narcisme. Hetgeen meteen verklaart waarom het mij pas na heel veel jaren duidelijk is geworden.

wat ik zoal tegenkom (8)

 Tja dan denk je alles wel gezien te hebben. En dan ineens is er toch weer een stapeltje, een metalen kistje, een portefeuille die op een nog na te kijken stapeltje ligt. Goed dat is die niet meteen allemaal weg geknikkerd heb want er zaten wel weer een paar opmerkelijke dingetjes bij.

zakgeldbriefjes,
let op de verschillen onderling

salarisstrookjes, handenvol

de rekening van zijn eerste televisie,
januari 1966!

alle oude spaarbankboekjes, tot 1955

betaalde acceptgirokaart voor kijk-en luistergeld

registratiekaartjes voor wegenbelasting

vrijwaringsbewijzen, delen III, groene kaarten
van waarschijnlijk al zijn auto's 

de gezelligheid

 De (voor) laatste opruimdag was weer eens een bewijs dat het niet alleen hard werken was, maar ook bere gezellig. Een fotoimpressie:

de verkoop

Begin juli is het dan zover. De makelaar heeft snel na de verkoopovereenkomst opdracht gegeven om het huis te laten inmeten, fotograferen en technisch/bouwkundig te laten keuren.  En al die activiteiten worden op één dag uitgevoerd. 7 juli zijn Jolanda en ik de hele dag aanwezig om alles in goede banen te leiden. De bouwkundige experts bekijken alles. Klimmen op het dak, testen de goten, controleren de kozijnen, het sanitair, echt alles. Ondertussen is ook iemand anders druk bezig alle ruimtes in te meten. De fotograaf komt te laat, en is vervolgens ook een hele tijd bezig alles in beeld te brengen. Jolanda en ik moeten daarvoor nog wel even alle overbodige zooi uit de kamer naar een hoekje van de keuken brengen om dat niet in beeld te krijgen. 

Al kort daarop heeft de makelaar haar beschrijving klaar, de foto's volgen kort daarop. Het resultaat is deze brochure. Op het bouwtechnisch rapport moeten we nog even wachten. Maar als ook dat er is kan het huis in de verkoop, half juli is  de van Doornincklaan 13 dan ook op funda te vinden. We zijn benieuwd. Onze verwachting is dat het of snel verkocht is, ofwel heel lang zal duren. We hopen natuurlijk op dat eerste. Ook mijn vader ziet graag dat het huis bij zijn leven nog verkocht is. Wij hopen daar allemaal op, aangezien wij verwachten dat de verkoopprijs behoorlijk lager zal zijn dan de WOZ waarde. En mocht het huis bij het overlijden van onze vader nog niet verkocht zijn, geldt de WOZ waarde als hoogte van de te betalen erfbelasting. Los daarvan wil Pa graag afrekenen. Afrekenen in de zin van ons ons erfdeel van Ma uitbetalen. Iets wat hij ziet als een schuld, terwijl het "alleen" maar een vordering is die fiscaal belangrijk is, maar pas als hij overleden is. Tja als ik dit zo terug lees lijkt het of de materiele kant de belangrijkste is. En toch is dat niet zo. Niet de materiele maar de materiale kant is waar we genoeg van hebben. Het wordt wel eens tijd dat het huis, het gedoe, het opruimen en het eigenlijk altijd aanwezige gevoel van verantwoordelijkheid daarover voorbij is. Ik kan niet wachten. 

De fotograaf heeft goed zijn best gedaan. Zo goed zelfs dat een tweakers-blog over bijzondere huizen op funda er melding van maakt. 

En dat vraagt om een reaktie natuurlijk : 

Enfin, het huis komt op funda en vrijwel meteen volgen de aanvragen voor bezichtigingen. Dezelfde week zelfs nog. Maar ook de week erop staan een behoorlijk aantal bezichtigingen gepland. Na elke bezichtiging belt de makelaar en doet kort verslag. De bezoekers zijn eigenlijk in te delen in 2 groepen. Zij die echt interesse hebben en zij die alleen maar uit nieuwsgierigheid komen. Eén echtpaar, uit de buurt, blijven niet langer dan een kwartier., De vrouw ziet het zelfs niet zitten de trap op te lopen naar boven. Ook een Portugese tandarts uit Nieuw Vennep komt kijken. Die had het idee de kelder om te bouwen tot praktijkruimte. Maar zijn vrouw had daar op voorhand al helemaal geen fiducie in, die was maar vast op vakantie gegaan. Maar dus ook echt geïnteresseerden. De eerste, vervroegde zelfs, kijkers waren een gezin uit Haarlem. Die hadden onlangs hun zaak verkocht en waren door vrienden uit Bennebroek gewezen op dit huis. Zij waren zelfs zozeer geïnteresseerd dat ze de week erop meerdere keren contact opnamen met de makelaar met gerichte vragen. En op woensdag 2 augustus kwamen zij met een eerste bod. Ruim een ton onder de vraagprijs, maar toch een onverwacht hoog bod. En zonder voorbehoud. Enkele dagen daarna, ik was nog op vakantie ten tijde van dat bod, eerst maar overleg gehad mat Pa. Marianne erbij. Pa vond dat bod natuurlijk veel te laag, maar kwam wel wat verward over als het om getallen ging. Waar hij in het begin van het proces ermee eens was dat de WOZ waarde zeker niet gehaald zou worden, was zijn initiële insteek nu dat minstens de WOZ waarde op tafel moest komen. Maar na de nodige uitleg ging hij akkoord met de voorgestelde manier van handelen. Eerste bod even aanhouden en afwachten wat de andere kijkers zouden doen. En als er verder helemaal geen interesse zou zijn moesten we doorpraten met de eerste bieder en proberen zo hoog mogelijk te komen, maar nooit het risico lopen deze kans te laten gaan. Pa gaf mij tot besluit het mandaat een onderhandeling namens hem te doen, en indien nodig een definitieve prijs af te spreken. 

Tussen 28 juli en 8 augustus waren er toch 12 afspraken voor bezichtigingen. Alle kijkers na die woensdag werden geïnformeerd dat er een bod lag. Ook op maandag 7 augustus kwamen er kijkers. Oa een jong gezin uit Bennebroek. En die waren meteen zo geïnteresseerd dat ze de dag erop met een aannemer terug kwamen. 

Woensdag 2 augustus werden alle kijkers gebeld dat bij interesse vrijdag vóór 12:00 hun bod binnen moest zijn. Die vrijdag zou de makelaar met mij nauw overleggen welke stap zou volgen. Afhankelijk van de biedingen of het uitblijven van biedingen. Tot min verassing belde ze al heel kort na 12:00 met de mededeling dat er 3 andere biedingen waren. Eentje was laag, ongeveer op het niveau waarvan ik in het begin dacht dat het dat zou opbrengen, 750.000. Een tweede bod lag ietjes onder dat van de eerste bieder. Maar de kijker van maandag, die dinsdag met de aannemer kwam, die bracht een bod uit ruim boven de vraagprijs. Weliswaar met een voorbehoud op financiering, 3 weken slechts, maar ook met een mooie motivatiebrief. Daarin de contactgegevens van hun financieel adviseur waar navraag gedaan kon worden. En laat nou onze makelaar dat bureau kennen. Navraag leerde dat slecht voor een klein bedrag een overbruggingsfinanciering nodig was. Een heel klein risicootje dus maar. 

De eerste bieder was "beteuterd" aldus de makelaar. Hij was er heel zeker van dat zij de koop konden afronden. Zelfs de meerdere telefoontjes van de makelaar aan hun adres had ze niet op het idee gebracht dat dit weel eens kon gebeuren, dus hadden ze niet nagedacht over eventueel vervolgstappen. Omdat de hoogste bieding heel veel hoger lag dan het eerste bod besloten we de eerste bieder nog tot vrijdagmiddag 16:00 de tijd te geven ook een tweede bod te doen. We verwachten wel dat hij dat zou doen, maar hij moest dan wel zoveel hoger dan zijn eerste bod gaan om de koop alsnog te gunnen. Ook gaf de makelaar hem mee dat een "gun-brief" kon helpen. Ze hadden niet tot 16:00 nodig, al vóór 15:30 kwam het antwoord. Een veel hoger bod, 950.000, maar nog altijd ruim onder het hoogste. En zoveel eronder dat het kleine risico van financieringsvoorbehoud het risico alleszins waard was. Verkocht dus.

En dan gaan we een heel andere fase in. Concept overeenkomst opmaken, wederzijds controleren en eventueel aanpassen, en dan tekenen. Koper heeft de overeenkomst nodig om zijn financiering in gang te zetten. Maar hij is gelukkig zo "eager" dat zelfs voor het tekenen van de overeenkomst hij al een taxateur heeft ingeschakeld om ook daarin geen tijd te verliezen. Begin September moet hij dat rond hebben zodat de overdracht voor 11 oktober, maar liefst eerder kan plaatsvinden. 

Vrijdag 18 augustus tekende eerst Pa. Ik had met hem ‘s morgens de koopovereenkomst al in detail doorgenomen. De makelaar deed dat in hoofdlijnen ook nog een keer. Niet alleen omdat dat gebruikelijk is, maar zeker ook om te kunnen beoordelen dat hij nog steeds goed bij zijn hoofd is, wilsbekwaam dus. Zij bracht het getekende exemplaar meteen naar de aankoopmakelaar. Slecht een uurtje later kreeg ik van de onze makelaar al bericht dat ook de koper had getekend. 

En voor Rachel, onze makelaar, had ik in de wijnvoorraad nog een paar mooie flessen wijn gevonden uit haar geboortejaar.