Zoeken in deze blog

maandag 29 mei 2023

camera collectie

Vandaag was dan de dag dat een specialist de resterende camera’s en lenzen kwam beoordelen op koopbaarheid. Twee andere bedrijven hadden al laten weten dat ze geen interesse hadden. Teveel hetzelfde, en teveel niet interessante modellen. De lenzen zouden misschien nog interessant kunnen zijn maar gezien de aard van de aangeboden camera’s hadden beide bedrijven daar ook geen goede hoop op. Of zoals één van de aangeschreven bedrijven het verwoorde:

 Qua inkoop van het geheel voor een fatsoenlijk bedrag moet ik je echter helaas teleurstellen. 

Punt is namelijk dat de verzameling weinig divers is en er veel doublures zijn. Daarnaast bestaat de verzameling vrijwel uitsluitend uit zeer gangbare items met een gemiddelde waarde van een paar tientjes. Vervolgens zal er dan voor elk item nog een klant gevonden moeten worden. Nog afgezien van de tijd en moeite die dit zal vragen, kan ik je op voorhand al melden dat dit onmogelijk is. Op de lijst staan namelijk te veel zaken die wellicht een paar tientjes zouden kunnen opleveren maar waar je simpelweg geen klant meer voor vindt. Veel zaken zullen derhalve maanden, zoniet jaren in onze opslag geparkeerd blijven en een fors deel zal uiteindelijk ook weer ‘verrramsjt’ of afgevoerd moeten worden.

Als wij deze verzameling dus zouden inkopen, zou het voor een ‘ramsj-prijs’ zijn maar ik kan mij zomaar voorstellen dat als je vader veel tijd en moeite heeft besteed aan het bijeenbrengen van het geheel, een ‘ramsj-prijs’ niet bepaald prettig klinkt.”


Maar Maarten van Fotohandel Delfshaven zag er mogelijk wel brood in. Via de mail had hij de inventarisatielijst uitvoerig bekeken en al een indicatie laten vallen van rond de € 3.500. 
 Het merendeel van de apparatuur is toch wel van lagere waarde. De hoeveelheid werk die we aan zullen hebben vs de opbrengst is toch wat beperkt en bij goedkopere camera's kan onderhoud en service helaas kostentechnisch niet meer uit.”
Hij wilde toch graag langskomen om alles te bekijken. Dat was dus vandaag. 
Al vrij snel gaf hij aan geen goed gevoel erover te hebben. Voornamelijk ingegeven door de lucht die hij rook bij binnenkomst. Die duidde op vocht en schimmel. Iets wat hij vaak tegenkom bij dergelijk verzamelingen. En dan was hij niet meer geïnteresseerd. Teveel werk, te veel weggooien ook. Bijna alles eigenlijk. De inventarislijst was een goed hulpmiddel voor hem. Het gaf hem meteen aan welke camera’s hij zou willen zien om meteen te kunnen beoordelen of het voor hem wat was. Ik liet hem de alu kisten zien, de kisten waarin vrijwel alle spullen opgeslagen hadden gezeten. Het stelde hem meteen gerust. En na een uurtje lens voor lens en camera voor camera te hebben bekeken was hij een stuk positiever.  Redelijke staat. Jammer het er maar een paar interessante camera’s bij zaten. Al het Olympus en Asahi spul zou meteen doorgaan naar de buitenlandse handel. De hele verzameling was in zijn ogen voornamelijk véél, onderkant van de kwaliteitsmarkt ook. Jammer de de oorspronkelijk op de lijst voorkomende canons er niet meer bij zaten. Van veel was of de sluiter niet meer in beweging, of de focus instelling zat vast, of iets anders technisch. Maar de gevreesde schimmel was vrijwel niet te zien. Iets wat hij absoluut niet wilde meenemen waren alle leren foedralen en hoesjes. Volgens hem de ergste veroorzakers van mogelijke schimmel in de rest van zijn voorraad. En de stank wilde hij al helemaal niet in zijn winkel. Zelfs niet in zijn busje. En dus hebben we alle lenzen uitgepakt en de foedralen in afvalzakken gedaan. En hetzelfde gold voor de cameratasjes. Op die van de Leica’s na, die waren nog wel de moeite van het behandelen waard. 
Een aparte vermelding was een uniek toestel waard. Een Russische Zenit, waar met zeer veel creativiteit een Rolleyflex van was gemaakt door een inscriptie aan de voorzijde. Met spelfout!! Het is namelijk geen Rolleyflex maar Rolleiflex. Die ging een speciale plaats in de winkel krijgen, wel met vermelding van de vervalsing. En niet te koop. Want niks waard, anders dan de vermakelijkheids waarde. Tja, kennen wij niet iemand die een lichte vorm van dyslectie heeft? Lees eens terug in de post over geboortekaartjes. Hennie en Henny door elkaar, net als Hayo en Hajo. 
Enfin, Maarten kwam tegen drieën, en ging pas weer rond half zes naar huis. Maar had daarvoor nog wel even € 4.000 overgemaakt. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten